Storming

Χρονοβατώ ανάμεσα σε εκείνο το αγόρι και στο σημερινό μου αδιέξοδο. Κλείνομαι όλο και πιο πολύ στο διθυραμβικό μου τίποτα και αγωνιώ για τις μοναχικές μου ιδιότητες.
Η μηδαμινή μου δύναμη κάνει τα χέρια μου να τρέμουν όταν αποφασίζω να ξυριστώ. Ναι. Κάποια βράδια, καμιά φορά, ξυρίζομαι. Στέκομαι για λεπτά όρθιος στον καθρέπτη και κοιτάω τα γένια μου να μου φωνάζουν ότι με σιχαίνονται. Και τότε τα κόβω. Σαν να εκδικούμαι τη φύση μου για την βαρετή μου συνέχεια.
Για δευτερόλεπτα το πρόσωπο μου καθαρίζει, μαζί και το αίμα μου. Το αίμα μου που αποσυνθέτω κάθε μέρα περισσότερο σα να θέλω να το κάνω να σταματήσει να κυλάει.
Ύστερα τραβάω μαλακία για να νιώσω πως είναι η ηδονή του να κάνεις κάτι ολομόναχος. Και συνειδητοποιώ ότι η ολοκλήρωση είναι κάτι που με αφήνει παγερά αδιάφορο σε όλα της τα παραλληλεπίπεδα. Υποψιάζομαι πως το αύριο μου είναι μισό , όπως μισά φαίνονται τα χύσια μου όταν καταλήγουν στο ζαχαρί πλακάκι με τα λουλούδια.
Και τότε σκέφτομαι λουλούδια… λουλούδια που με σπρώχνουν να θυμάμαι πως κάποτε είχα όνειρα και λέξεις που μπορούσα να πω. Κάποτε είχα και εκείνη που της έγραφα γράμματα. Ήταν όμορφη με μία καστανή κοτσίδα και κάτι δυνατά πόδια που με κλείνανε μέσα τους. Τώρα έχω τους τέσσερις τοίχους δικούς μου που δείχνουν να με προστατεύουν καθώς με ενσωματώνουν στα τούβλα τους όλο και πιο βαθιά. Ο ζουρλομανδύας μου με περιμένει ακούνητος στη πλάτη της καρέκλας και βλέπω τη ζωή μου να απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Κοιμάμαι το πρωί όταν βλέπω τους καθημερινούς ανθρώπους να πηγαίνουν στη δουλειά τους. Και το βράδυ ξυπνάω και ταξιδεύω στη χώρα μου ενώ μαζεύω από το τραπέζι τη ζάχαρη που έχω διασκορπίσει. Ο καπνός μου με ζαλίζει και με γυρίζει σε στιγμές που μέχρι πρότινος ήταν δίπλα μου και μία μία τις απομάκρυνα διεξοδικά.
Δε θέλω τίποτα. Δε μπορώ να καταφέρω τίποτα. Ρίχνω το κεφάλι στη λεκάνη μου. Ανεβάζω τα πόδια μου ψηλά. Θεέ μου, κάνε να ξυπνήσω και να είμαι ένας άλλος.