Ηθικοπλάστικ

Γεμίζει διστακτικά το ποτήρι με κόκκινο κρασί. Οδηγεί τα βήματα του στην σκουριασμένη , σιδερένια σκάλα. Ανεβαίνει στο πατάρι και κατεβάζει το παλιό κουτί. Ακουμπάει το ποτήρι στο πάτωμα και αφήνει αναπαυτικά το σώμα του στη μπεζ μοκέτα.

Το σχέδιο είναι έτοιμο σκεφτόταν καθώς φορούσε τις πράσινες μπότες του . Χαχ ο καημένος ο κηπουρός δεν έχει και πολλές ελπίδες. Έσυρε τα βήματα του στον καφέ δρόμο και οδηγώντας την άμαξα έφτασε στο καταπράσινο λιβάδι. Μέτρησε τις μαργαρίτες μία μία. Είναι τόσες πολλές! Στο μυαλό του είχε μόνο εκείνη. Είναι όμορφη. Τόσο όμορφη.

Ο δείκτης του ρολογιού τρέχει με μανία. Ακόμα πιο γρήγορα και από τα άλογα του. Έχει μαζί του το σπαθί. Του το είχε πουλήσει ένας γυρολόγος που για ένα διάστημα είχε προσλάβει στο παλάτι για αποθηκάριο. Τα μάτια του τώρα είχαν μια ανίκητη λάμψη. Τέτοια λάμψη που μόνο στα μάτια του νικητή μπορείς να δεις. Έφτασε μετά από πέντε λεπτά. Τα ειρωνικά τους χαμόγελα συναντήθηκαν δίνοντας έναν αδίστακτο χαιρετισμό. Η διαδικασία ξεκίνησε αμέσως , δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Το όπλο εκπυρσοκρότησε και σε δέκα λεπτά ο κηπουρός έπεφτε στο χώμα νεκρός. Νίκησε.

Πίνει μια γουλιά από το κρασί ενώ κλείνει τη τηλεόραση. Φαίνεται να τον ενοχλεί.

Κάθεται στη λίμνη και κοιτάει την αντανάκλαση του προσώπου του. Πόσο λίγο τη ξέρει τελικά. Έχει ακούσει τόσο για αυτή. Άσχημα, σχεδόν αποκρουστικά. Και όμως μόλις σκότωσε έναν άνθρωπο για να τη κάνει δική του. Έχει τη χειρότερη φήμη στο χωριό. Γυρνάει τα βράδια με τους ψαράδες ενώ το ξημέρωμα τη βρίσκει με μισοσκισμένο φόρεμα να περπατάει ξυπόλητη στα σκοτεινά δρομάκια. Οι άντρες τη φαντάζονται γυμνή στο κρεβάτι τους. Οι γυναίκες τη φθονούν. Είναι στο χωριό εδώ και δύο μήνες. Συμμετέχει σε έναν περιπλανώμενο θίασο που γυρίζει όλη τη χώρα. Είναι όλοι τους αλήτες και κακοντυμένοι. Μαζεύονται τις Κυριακές μετά τη παράσταση και μεθάνε ενώ η διασκέδαση τους συνεχίζεται χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς.

Γυρνάει στο παλάτι του και κλείνεται στη κρεβατοκάμαρα. Σκέφτεται τη στιγμή που την πρωτοαντίκρισε. Τότε που τη θαύμασε ενώ χόρευε και τραγουδούσε πάνω στη ξύλινη σκηνή. Αμέσως κατάλαβε ότι την ήθελε δικιά του. Από τότε κάθε Πέμπτη και Σάββατο πήγαινε και την έβρισκε. Κάνανε έρωτα στα παρασκήνια ανάμεσα στις κούτες και τα ρούχα του βεστιαρίου. Ήθελε να τη κρατήσει για πάντα κοντά του αλλά το μυαλό του δε μπορούσε να σκεφτεί έναν εύκολο τρόπο. Τα βράδια γυρνούσε πάντα πίσω. Οι φρουροί ανοίγανε τα βαριά, σιδερένια κάγκελα και το πρωί τον έβρισκε να πίνει τσάι μαζί με τη βασίλισσα του στον καταπράσινο κήπο.

Πως περνάει η ώρα έτσι σκέφτεται. Πιάστηκε. Καθώς μεταφέρει το βάρος του στον αριστερό του γοφό ρίχνει το ποτήρι που αφήνει το χρώμα του πάνω στη μοκέτα. Βρέχει το πανί και αρχίζει να τρίβει με μανία . Ο λεκές απλώνεται ξεθωριάζοντας. Γαμώτο. Ήταν πανάκριβο.

Σήμερα είναι η γιορτή του σταφυλιού. Βάζει την επίσημη κάπα του και αναχωρεί. Οι ετοιμασίες έχουν αρχίσει από το προηγούμενο βράδι. Οι κάτοικοι τον καλωσορίζουν με φωνές και τραγούδια. Αναζωογονείται καθώς εκλαμβάνει την απόλυτη αναγνώριση και τον ολοκληρωτικό θαυμασμό. Μοιράζει ο ίδιος τα καθιερωμένα πουγκιά στους φτωχούς. Βλέπει τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα τους να εμπλουτίζονται με ευγνωμοσύνη. Λίγο πριν είχε αποκεφαλίσει δύο πρώην ρακένδυτους υπηκόους του. Το πλήθος παραλύει. Τα ποτήρια γεμίζουν, τα βλέμματα πετάνε σπίθες , καλάθια γεμάτα λιχουδιές και χοροί που αφήνουν τις αισθήσεις ελεύθερες.

Το τηλέφωνο χτυπάει επίμονα. Το αγνοεί καθώς βυθίζει το κορμί του όλο και περισσότερο. Κοιτάζει τα χέρια του. Το πράσινο πλαστικό έχει ξεβάψει πάνω τους.


Μη κλαις μικρή μου κουκλίτσα της έλεγε ενώ εκείνη έπεφτε ημίγυμνη στον χαρακωμένο δρόμο. Τη μάζεψε στοργικά στη παλάμη του και την έκλεισε σφικτά. Τόσο σφικτά που τα ιδρωμένα του χέρια δεν άντεχαν άλλο. Την άφησε εκεί που τη βρήκε. Στο πλακόστρωτο σοκάκι μαζί με αυτόν.

¨Δε μπορείς να έρθεις μαζί μου¨ της είπε. ¨Ο μόνος τρόπος για να με βλέπεις είναι να με υπηρετείς.¨
¨Δε μπορώ να το ανεχτώ αυτό. Όχι πια.¨
¨Δε κατάλαβες καλά. Δεν έχεις επιλογή¨
Τη χαστούκισε και με δύναμη την έριξε στο τοίχο. Εκείνη τον κοίταξε περιφρονητικά και έφυγε τρέχοντας. Όχι , δεν είχε τη δύναμη να τη κυνηγήσει. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που την είδε.

Το επόμενο πρωί η βασίλισσα έκανε το καθιερωμένο περίπατο μαζί με το μικρό της γιο στο κήπο. Η υγρασία έκανε τα μαλλιά του να δείχνουν τόσο απροστάτευτα. Επεξεργαζόταν με τα μάτια του κάθε τι που η φύση απλόχερα του χάριζε. Ασφαλισμένος και εξασφαλισμένος λέρωνε με χώμα τα καινούρια του παπούτσια. Ξαφνικά ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε.


Ντρινννννννννν . Έχει περάσει μία ώρα που έχει ανοιχτό το θερμοσίφωνα. Όχι, όχι. Δε μπορώ τώρα, σε λίγο, ψιθύρισε.


Ο μασκοφόρος εισέβαλε μέσα στο φαινομενικά αγέρωχο φρούριο. Το άλογο του όργωσε το χώρο αποφεύγοντας διεξοδικά τα πυρά. Μέχρι οι σωματοφύλακες να αντιδράσουν ήταν είδη πολύ αργά. Ο μελαχρινός άντρας άρπαξε τον μικρό και χάθηκαν μαζί αφήνοντας ένα σύννεφο από σκόνη.


Σηκώνεται και κλείνει το θερμοσίφωνα. Μπαίνει στη μπανιέρα και αφήνετε κάτω από το καυτό νερό. Η μουσική ακούγεται χαμηλά από το δωμάτιο. Βγαίνει γρήγορα έξω, σκουπίζεται άγαρμπα και ξανακάθεται στη θέση του.

Πόσο μικροί μοιάζουν τώρα. Δάχτυλα σε μία ιστορία απολύτως χειραγωγημένη. Ο βασιλιάς έχει μεγαλώσει πια. Το πρόσωπο του δείχνει μελαγχολικό και κουρασμένο. Η λύπη δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπο του όλα αυτά τα χρόνια. Το ταξίδι του ήταν δύσκολο άλλα δεν ήθελε να κοιμηθεί. Το μεσημέρι ξεφεύγει ύπουλα από τους αυλικούς του και πηγαίνει να γνωρίσει μόνος του το σχεδόν αφιλόξενο λιβάδι. Ο αέρας οδηγεί τα βήματα του σε ένα μικρό αγρόκτημα. Βλέπει εκείνη. Πόσα χρόνια άραγε να έχουν περάσει? Είναι όμορφη. Τόσο όμορφη. Μαζεύει τα ασπρόρουχα της ενώ μια αντρική φωνή σιγοτραγουδάει. Ο βασιλιάς κρύβεται για να μην τον αναγνωρίσει. Η φωνή αποκτά πρόσωπο. Ο όμορφος νέος της δίνει ένα καλάθι ενώ τη φιλάει απαλά στο μάγουλο. Η φυσιογνωμία του φαίνεται να του είναι παράλογα οικεία. Είναι όμορφος. Τόσο όμορφος.
Δε πλησίασε παραπάνω. Γύρισε τη πλάτη του και με γοργά βήματα πήρε το δρόμο του γυρισμού. Κατηφής και μόνος από εδώ και πέρα είχε μόνο μια εικόνα στο μυαλό του. Τη πριγκιπική όψη εκείνου του νεαρού.

Αρκετά. Φτάνει τώρα. Δένει τη γραβάτα του και κοιτάζεται στο καθρέπτη. Δυναμώνει τη μουσική και τραγουδάει. Sweet child in time, you'll see the line,
The line that's drawn between the good and the bad. Αποσυναρμολογεί τον κόσμο. Τακτοποιεί το κουτί και το κρύβει διστακτικά κάτω από το κρεβάτι.


Αρκετά. Φτάνει τώρα. Η ώρα είναι περασμένη. Κλείνω το ραδιόφωνο και ξαπλώνω. Τσου ,ούτε να το σκέφτεσαι. Τα δικά μου πλέι μομπίλ δε στα δίνω με τίποτα.