Ο τέταρτος όροφος

Η κορυφή του κεφαλιού του είναι άρτια μπερδεμένη με το σιδερένιο πλέγμα. Πιέζει όλο και πιο επίμονα σα να προσπαθεί να περάσει ανάμεσα από τις τρύπες των ακανόνιστων διαμέτρων. Ο διαβήτης του τρεμάμενος πια αγκομαχά να σχεδιάσει τις ακτίνες του. Εκείνος προτιμά να βλέπει κάποιες άλλες , λίγο πιο φωτεινές να αγγίζουν το βρώμικο άσπρο πλακάκι καθώς περνάνε μέσα από τα ελεύθερα λιγοστά εκατοστά που ο ίδιος έχει αφήσει.
Μαύρος, βρώμικος και ακατέργαστος σβήνει τις στιγμές του καθώς κοιτάει το καφέ υγρό σιγά σιγά να φουσκώνει πάνω από τη καυτή εστία. Προσπαθεί να μετρήσει τις φυσαλίδες ενώ εκείνες έχουν αρχίσει να υποχωρούν μεταμφιεζόμενες σε μία σκούρα κρούστα που επιπλέει στην επιφάνεια.
Τα βαθουλωμένα και τόσο περίτεχνα ενωμένα μαξιλάρια τον προσκαλούν να αφήσει το ταλαιπωρημένο κορμί του πάνω τους. Οι αγκώνες του τσούζουν θέλοντας να επαναστατήσουν για τη βίαιη εφαρμογή τους πάνω στα παλαιωμένα άκρα. Καίνε οι χορδές του καθώς τα χείλη του προσπαθούν να επεξεργαστούν τα ερεθίσματα που δέχονται από τη καυτή λάσπη που τα αγγίζει. Κλείνει τα μάτια για να γευτεί στο έπαρκο όλο το μεγαλείο που του προσφέρεται. Χαροπαλεύει με όλες του τις αισθήσεις ενώ προσπαθεί να εξηγήσει αυτό που η πιο απλή μαθηματική πράξη μπορεί εύκολα να σου αποδείξει. Προσθέτει τους αριθμούς του, πολλαπλασιάζει τα δευτερόλεπτα του, διαιρεί τις κατάρες του , διαγράφει τα υπόλοιπα του και μηδενίζει τους εκθέτες του.
Πατάει το κουμπί και νιώθει να ξεχειλίζει από τρυφερά αγριοκοιτάγματα , ηδονικές υποσχέσεις και βεβιασμένα τελειώματα….
May God bless and keep you always,
May your wishes all come true,
May you always do for others
And let others do for you.
May you build a ladder to the stars
And climb on every rung,
May you stay forever young,
Forever young, forever young,
May you stay forever young.

Σχεδόν είναι έτοιμος να αφεθει στην αγκαλιά του πιο ματαιόδοξου και τεμπέλη θεού. Η φυσαλίδα δεν ήταν ικανή να τον κρατήσει ενεργό ούτε καν για τα πρώτα απολαυστικά λεπτά. Ασφαλίζει τα μάτια, χαμογελάει με την συνηθισμένη χαλαρή αριστερή του κλίση και κοιμάται…

(Μένει μόνος του στο τρίτο πάτωμα μιας νεόχτιστης πολυκατοικίας. Δεν έχει πολλές παρτίδες με τους υπόλοιπους ενοίκους. Οι συναντήσεις τους ξεκινάνε με τη ψυχρή καλημέρα και κάποιες μέρες εμπλουτίζονται από μίζερες λέξεις στις συνελεύσεις. Έχει συνηθίσει τη μοναξιά του, έχει συνηθίσει ακόμα και αυτά τα τρομακτικά μοναχικά βράδια που κάνουν τους ποιητές του σήμερα να γράφουν λόγια και τραγούδια. Τις τελευταίες μέρες υπάρχει μια διαρκής κίνηση στο δρόμο του. Κάποιος μετακομίζει στον τέταρτο , στο διαμέρισμα του αξιωματικού που πήρε μετάθεση στη Κοζάνη. Δεν ξέρει ακόμα αν είναι άντρας ή γυναίκα. Οικογένεια , εργένης με σκύλο, ανεξάρτητη καριερίστα , φοιτητής , χωρισμένη με παιδί ή αναρχοαυτόνομος νεαρός. Δε θα ασχοληθεί παραπάνω. Οι μέρες πέρασαν. Οι φασαριόζηκες μεταφορές που του χαλάγανε τον ύπνο τελείωσαν και η ζωή του συνεχίζεται)

Τα χρώματα του παίζουν περίεργα σήμερα, δεν εντοπίζουν τίποτα παραπάνω από αυτό που ζητάει ο οργανισμός για την επιβίωση. Τα τελευταία βράδια κάθεται και αφουγκράζεται τους ήχους . Τους αφομοιώνει έναν έναν και τους μετατρέπει σε μελωδίες. Ζωηρά βήματα πάνω στο ξύλινο πάτωμα, κλειδιά που ανοίγουνε βαριές πόρτες, ανάσες άλλοτε μοναχικές , άλλοτε συγχρονισμένες. Κάτι τέτοιες ώρες κάθεται αναπαυτικά και κοιτάει το ταβάνι προσπαθώντας να ανακαλύψει τι βρίσκεται από πάνω του. Προσπαθεί να ακούσει έστω τη χροιά της φωνής αλλά δε καταφέρνει ούτε αυτό. Μέσα στη μονότονη μοναξιά του υπάρχει αυτή η ανάσα που του δίνει πάλι πίσω όλα αυτά που έχει χάσει. Η ανάσα αυτή , ενός προσώπου που ποτέ δεν έχει δει δίνει το εισιτήριο για το ταξίδι της ζωής του που φοβότανε να ξεκινήσει…

( Έχει περάσει ένας μήνας από την άφιξη του καινούριου ενοίκου. Έχει ακούσει γυναικεία φωνή. Δεν έχουν ακόμα συναντηθεί και δεν έχει ιδέα ακόμα γι’ αυτή. Είναι η παρέα του κάθε βράδυ. Νιώθει ζωντανός μόνο και μόνο επειδή την ακούει να ζει τόσο κοντά του. Πάνω που είχε συνηθίσει και αγαπήσει τη μοναξιά του ήρθε ένα άτομο για να τον κάνει να νιώσει ξανά το αίμα του καυτό στις φλέβες του που για καιρό είχαν σκουριάσει. Μετά από τόσο καιρό θέλησε κάτι. Ένα μόνο άτομο μπορεί να τον απαλλάξει από αυτή του τη βασανιστική ονείροξη…)

Ένα εκκωφαντικό κελαΐδισμα τον ξυπνάει. Το βαρύ του κεφάλι έχει γίνει ένα με το μαξιλάρι και αρνήτε να υποκύψει στις εντολές του. Οι γυμνασμένες του γάμπες αρχίζουν πάλι να ανακυκλώνουν μέσα στις φλέβες το αίμα του. Στηρίζεται τώρα με τους αγκώνες λίγο πάνω από τα γόνατα. Αφήνει πίσω του τα μαξιλάρια ενώ όλες του οι αισθήσεις βρίσκονται ακόμα σε καταστολή. Προχωράει βλέποντας την απόσταση του να μικραίνει και να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Ανοίγει το φως και τη βρύση. Οι λάμπες φθορίου αφήνουν γαλάζιες αποχρώσεις στο μπλε περίβλημα. Κάθεται ακίνητος για δευτερόλεπτα και κοιτάει το νερό να πέφτει ορμητικά σα να φοβάται να νιώσει στο πετσί του τη ξαφνική αλλαγή της θερμοκρασίας. Χώνεται βαθιά μέσα στο οβάλ μπλε πλακάκι και καλύπτει με νερό κάθε γωνία του προσώπου του. Τεντώνει απότομα το κεφάλι του και κοιτάζει ευθεία στα μάτια τον αντικατοπτρισμό του. Τα ανακατωμένα μαλλιά του και τα αξύριστα μάγουλα του κρύβουν βαθιά τα έντονα καφέ του μάτια.

(Σήμερα αποφάσισε να το κάνει. Θα πάει να τη γνωρίσει. Είναι έτοιμος και τόσο πεπεισμένος ότι εκείνη είναι η μονή που μπορεί να του δώσει τη δύναμη που καιρό τώρα ψάχνει. Γεμίζει τον θώρακα του από οξυγόνο , βρίσκει την ένταση που χρειάζεται και ετοιμάζεται…)

Πέφτει απότομα πάνω στην ωχρή ντουλάπα και το εκκωφαντικό γτουπ του υπενθυμίζει την αποστολή του. Ισορροπεί πάνω στα στρογγυλευμένα δάχτυλα του καθώς ανεβάζει το καβάλο και ολοκληρώνει τη προσπάθεια λίγο πάνω από τον αφαλό. Το άσπρο πουκάμισο κρύβει τα κόκαλα της λεκάνης του ενώ ξεχασμένες μυρωδιές αρχίζουν πάλι να χοροπηδάνε σα ξωτικά. Τα κάτασπρα δόντια του ταιριάζουν τέλεια με την ηλιοκαμένη του επιδερμίδα. Είναι όμορφος , πραγματικά όμορφος. Τα άκρα του στόματος του τρέμουν ενώ τα χείλη του προσπαθούν να δροσίσουν την ξηρασία τους. Οι πρώτες γοητευτικές του ρυτίδες του υπενθυμίζουν όλα τα υπέροχα σαββατοκύριακα που έχει περάσει. Χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλα του πάνω στο τραπεζάκι γεμίζει το κοντολαίμικο ποτήρι με χρυσή σκόνη μέχρι τη μέση. Τα συνηθισμένα σωθικά του σε τέτοια ερεθίσματα δεν ικανοποιούνται. Ξαναγεμίζει, αυτή τη φόρα μέχρι το στόμιο. Συγχρόνως φέρνει στο στόμα του το τυλιγμένο χαρτί. Γεύεται μία από τις ελάχιστες ηδονές του λίγο πριν ξεκινήσει. Κολλάει τη πλάτη του στο τοίχο, χαλαρώνει τους μυς του και απολαμβάνει την απόλυτη ελευθερία του.
Κοιτάει τη σάλα του παλατιού του. Το άσπρο πανωφόρι του τραπεζιού έχει καφέ κηλίδες από το άγαρμπο ξύπνημα του. Κοινότυπες φυλλάδες σέρνονται δίπλα, ενώ οι ζωγραφιές του έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Η θήκη του φαγητού του με ένα ξεραμένο κομμάτι κρέας ακριβώς μπροστά από το άψυχο τετράγωνο κουτί. Το σάλι του αναπαυτικού επίπλου πεσμένο κάτω και στο μωσαϊκό ακατάστατα διαφανή τετραγωνισμένα πλαστικά που φυλάνε νότες. Τα μπεζ ριχτάρια δίπλα στη τζαμαρία σε συνδυασμό με το σκοτεινό τοπίο τονίζουν τα έντονα χρώματα. Στον κύλινδρο μωβ και σκληρά κοτσάνια λίγο πριν την έξοδο.
Βάζει τα κλειδιά στη τσέπη, κλείνει τη πόρτα πίσω του και βγαίνει στο διάδρομο. Καλεί το ασανσέρ την ίδια ώρα που αποφασίζει να ανέβει με τα πόδια. Χάνεται στα πιο γνώριμα σε εκείνων σημεία. Νιώθει να ζαλίζεται . Αρχίζει να υποψιάζεται. Φτάνει έξω από τη πόρτα. Ακούει πάλι ρυθμικά τους ήχους που παρακολουθούσε τόσο καιρό. Έχουν πια γίνει δικοί του . Χτυπάει το κουδούνι και ανυπόμονα περιμένει. Περιμένει. Αρχίζει να καταλαβαίνει. Το χέρι του διασχίζει τη διαδρομή από τη σκισμένη τσέπη μέχρι τη κλειδαριά. Ανοίγει. Μπαίνει μέσα. Είναι όλα γνωστά και είναι μόνος του. Ακαταστασία. Το κάλυμα του καναπέ στο πάτωμα. Το τραπεζομάντιλο λερωμένο από χυμένο καφέ, στοίβες από εφημερίδες και cd, μισοφαγωμένα φαγητά μπροστά από τη κλειστή τηλεόραση, οι μπεζ κουρτίνες ταιριάζουν άψογα με τους μπορντό τοίχους και στο βάζο δίπλα στη πόρτα αποξηραμένα λουλούδια από μία παλιά γκόμενα.
Η συντροφιά τώρα πια έγινε δική του. Ότι ζητούσε ήταν εδώ πάντα και ποτέ δε τον είχε αφήσει. Η δύναμη είναι η μεγαλύτερη ουτοπία. Χαμογελάει σα να ήξερε πάντα. Γιατί τελικά η μεγαλύτερη δυσκολία δεν είναι να βρεις μια ανάσα, είναι το να ταυτιστείς απόλυτα μαζί της. Και τώρα πια κατάλαβε ότι ο μόνος τρόπος για να το καταφέρει αυτό είναι πρώτα να μάθει να αναπνέει σωστά.


May your feet always be swift,
May you have a strong foundation
When the winds of changes shift.
May your heart always be joyful,
May your song always be sung,
May you stay forever young,
Forever young, forever young,
May you stay forever young.