Μπλου τσιζ

Υποψιάζομαι ότι θα έρθει μια στιγμή που θα κυνηγώ αδυσόπιτα ένα κομμάτι τυρί. Από αυτό το μπλου τσιζ που μου προκαλεί αναγούλα κάθε φορά που το βλέπω. Κάτι μου λέει ότι το κομμάτι θα βγάλει πόδια και θα μου κάνει τσαλιμάκια ενώ θα κρύβεται πίσω από τη γραβιέρα και το κατικι Δομοκού. Το κατικι είναι υπέροχο, βασικά έχει αυτή τη γεύση την λίγο σε γιαούρτι, λίγο σε φέτα και μια εσανς από Φιλαδέλφεια. Αλλά να δεις που θα σκαλώσω με το μπλου τσιζ. Υποψιάζομαι…
Εικασίες κάνω, δε ξέρω. Μπορεί να έχω και λάθος. Αλλά το σημερινό βράδυ έχει κάτι, ίσως να ήταν και η μέρα λίγο περίεργη. Πραγματικά το σιχαίνομαι, είναι αηδία. Έχω προκαλέσει πολλές φορές τον εαυτό μου να το δοκιμάσει. Το τσιμπαω με το πιρούνι και καθώς διασχίζει τη διαδρομή μέχρι το στόμα μου αρχίζει να μου έρχεται η μυρωδιά. Το περίεργο είναι ότι αυτή μου η αίσθηση ποτέ δε λειτουργούσε καλά. Μυρίζω σπάνια αρώματα, μόνο έντονα λουλούδια και καμιά φορά και το οινόπνευμα- ίσως και το ασετον. Αλλά το μπλου τσιζ μου τρυπάει τη μύτη. Έχω μάθει να μη λέω ποτέ «ποτέ» - έτσι μου είπαν κάτι φιλοσοφημένοι φίλοι- αλλά μόλις τώρα το είπα είδη μια φορά. Αναιρούμαι. Αναιρώ. Το μισώ. Περιέργεια. Θέλω. Θεέ μου είμαι ανικανοποίητη. Είμαι? Ίσως. Όμως αν ήμουν δε θα το έλεγα. Άσε, δε ξερώ.
Κάποτε περπατούσα στην Ερμού και με σταμάτησε μια χοντρούλα με ένα ερωτηματολόγιο. Κάτι για τυριά ήταν- δε θυμάμαι και καλά. Είχε και ένα πάγκο με ένα τυρί από ένα χωριό κάπου στο Καρπενήσι με ένα απίστευτα δύσκολο όνομα. Ήταν παρά πολύ νόστιμο. Τολμώ να πω υπέροχο. Μετά από κανα εξάμηνο έτυχε να πάω εκεί εκδρομή. Κουβάλαγα όλη τη παρέα για να βρω το τυρί. Δε το βρήκα. Βεβαία βρήκαμε κάτι αλλά, εξίσου νόστιμα , αλλά τι να κανείς – δεν είναι το ίδιο.
Σήμερα έχει κάτι αυτός ο αέρας. Έχει άπνοια το ξέρω, αλλά εγώ νιώθω τον αέρα. Είμαι ίσως κρυωμένη- εχθές το βράδυ βρήκα έξω με βρεγμένα μαλλιά. Ανακατεύεται ο αέρας με τη αηδιαστική μυρωδιά του μπλου τσιζ. Πάντα πίστευα ότι είχα ένστικτο. Ποτέ δεν είχα προβλέψει τίποτα αλλά κανείς δε μου το έβγαζε από το μυαλό. Και αυτό το βράδυ μου φωνάζει ότι αρχίζει ένας κύκλος. Συνέχεια ενός κύκλου που ποτέ δεν έκλεισε. Αρχίζει ο αγώνας της καταδίωξης, της ίντριγκας, του αλατιού, της τρύπας και της εκκεντρικότητας. Φοβάμαι. Παρτε από μπροστά μου το κομμάτι μπλου τσιζ. Τώρα δε μπορώ να κρίνω, δε μπορώ να αποφασίσω. Τώρα απλά υποψιάζομαι…