Immerse your soul...

Το καθαρότερο εγώ μου είναι αυτό που κάθε στιγμή που περνούσε άγγιζα λιγότερο. Τόσο απόμακρα , μα τόσο επίμονα μέχρι να χαθεί τελείως κάτω από τη σκόνη που η ίδια άφηνα. Όπως τότε που μοίραζες τα χαρτιά και εγώ γκρίνιαζα και επέμενα ότι ήθελα μόνο τα κόκκινα. Και η ντάμα έγινε του δρόμου και το κόκκινο άρχιζε να ξεθωριάζει. Η ντροπή της αναγνώρισης παρουσιάσθηκε μπροστά μου , ήρθε σαν άλλοτε μαζί με εκείνη τη ντροπή καθώς έκλεινε στη χούφτα το κλεμμένο αυτοκόλλητο.

Αυτό που γράφτηκε χάθηκε σα να μην είχε τίποτα ουσιαστικό να δηλώσει. Γύρισε πάλι μπροστά μου , αυτή τη φορά με δικά του λόγια. Ηρθε μαζί με εκείνο το φόβο που ερχόταν κάθε φορά που κοίταζα τη χρωματιστή ρόδα να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά.

Μα τώρα πια έχω κατοχυρώσει. Έχω κατοχυρώσει αυτό που δε μου ανήκει. Όπως έκανα και με εκείνη την αγκαλιά, όταν ήμασταν μόνο ο ένας για τον άλλον ενώ το τηλέφωνο σου χτυπούσε… Τώρα πια δε γνωρίζω τίποτα. Δε θυμάμαι ούτε αυτά που πάσχισα για να μάθω και περήφανη καυχιόμουνα ότι ήξερα.

Θυμάμαι… κοιτάζω και θυμάμαι. Απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από το πιο γνώριμο σε μένα πρόσωπο. Απομακρύνομαι όπως έκαναν και τα λεπτά εκείνο το τόσο μοναδικό απόγευμα που καθόμασταν και κοιτάζαμε το τασάκι να ξεχειλίζει από τσιγάρα και από όνειρα.

Η στιγμή που ήταν πολύτιμη θυσιάστηκε στο αύριο που τώρα πια είναι ότι πολυτιμότερο έχω. Διώχτηκε βίαια όπως βίαια μας απόκρινε μαζί ο αέρας μέσα σε εκείνη τη σαπισμένη βάρκα.

Αυτό που πάντα πιο πολύ επιθυμούσα είναι αυτό που πεισματικά αρνιομουνα να ζήσω. Χωρίς λόγο, καμιά αιτία, πουθενά η αφορμή. Μονό περπατούσα τυφλή μη ξέροντας πως είναι να ανοίγω τα ματιά. Όπως δε τα άνοιξα ούτε τότε που εσύ σπάραζες μέσα σου και εγώ συνέχιζα να σιγοψυθηριζω το τραγούδι μου. Ο ρυθμός έντονος, ρυθμικός μα ώρες ώρες διακεκομμένος. Όπως ήταν και τα λόγια μου ενώ προσπαθούσα να σε πείσω για το ψέμα που νόμιζα ότι πίστευα.

Κάτι υπάρχει τώρα πίσω από την ανάσα που νιώθω στο λαιμό μου, κάτι που με κάνει να ξεχνάω την υστερία μου. Το παγωμένο κοντάρι έχει αρχίσει να με πνιγεί. Με σκουντάει παιδιάστικα και γλυκά σα το δικό σου σκούντημα μονό και μονό επειδή δε μπορούσες να βολευτείς.

Τα κατωτέρα ένστικτα μου ξυπνάνε. Αυτά που χειραφέτησα για να είμαι έτοιμη αργότερα να καταστρέψω. Τώρα όμως καίει η ζήλια τόσο έντονη και τόσο μα τόσο μοχθηρή όπως με έκαιγε όταν είδα εσένα να κερδίζεις αυτό που εγώ ποτέ δε παραδέχτηκα ότι ήθελα.
Η απομόνωση της αυτοκυριαρχίας φαντάζει σήμερα τόσο βαρετή. Επιθυμία της ολοκλήρωσης, ολικής και ουσιώδης σα την ιδία επιθυμία που σκιρτιζε μέσα μου καθώς τα ματιά μου γδύνανε και ανακαλύπτανε το ανεξερεύνητο περιεχόμενο.

Τώρα θέλω να ακούσω. Τώρα μπορώ να μεταφράσω τους στίχους που τόσο καιρό νόμιζα ότι ήταν σε γλωσσά που ήξερα. Να ακούσω και να καταλάβω αυτό που πεισματικά αρνιομουν να δεχτώ όταν ο κιτρινισμένος τραγουδιστής με προσκαλούσε να βυθίσω τη ψυχή μου στην αγάπη.

Αναζωογόνηση και αγωνιά. Καθώς έλουζε το είναι μου ενώ ο αέρας τρύπωνε στο αυτοκίνητο και πάγωνε το αριστερό μου μάγουλο. Και διπλά μου η αίσθηση ότι κάποτε υπήρχε και αυτό εκεί.

Τώρα πια δε ντρέπομαι να ομολογήσω το μεγαλύτερο φόβο μου. Το φόβο ότι δε θα σταματήσω ποτέ να γυρίζω ποτέ γύρω γύρω . Μα ένας ακόμη μεγαλύτερος φόβος, μου θυμίζει ότι κάποια στιγμή η αναπόφευκτη ζάλη θα με αναγκάσει να κάτσω απότομα και πίσω θα υπάρχει μόνο ένα φρεσκοβαμμένο παγκάκι που θα αφήσει πάνω μου τσόφλια από χρώμα.

Το καμμένο μαλλί εφάπτεται στον κίτρινο τοίχο. Δένεται μαζί του τόσο ολοκληρωτικά και τόσο ισχυρά όσο ποτέ δε δέχτηκα να δεθώ. Και γύρω μου χαμογελά. Χαμογελά που για μια στιγμή μου χαριστήκαν και από τότε έγιναν ολοτελα δικά μου. Τώρα το εγώ ζητάει να κάνει παρέα με το εσύ που σε όλους τους αιώνες βρισκόταν από κάτω του.

Ο ρόλος δόθηκε μα ο πρωταγωνιστής αρνηθηκε. Όχι αλλά θύματα. Δε μπορώ αλλά θύματα. Τα μετρά μπορούν να γίνουν εκατοστά αν μπορέσεις να ζωγραφίσεις με χρώματα τη νοητή γραμμή. Κρύψε με μέσα στη πλαστελίνη σου. Τώρα θέλω, τώρα μπορώ. Κάντο σήμερα γιατί αύριο πάλι θα θέλω να γυρίσω πίσω. Σε παρακαλώ… έλα και άνοιξε μου το φως.