Ευκολία

Τα μαλλιά πέφτουνε στα μάτια μου . Καθώς προσπαθώ να τους κάνω χώρο βρίσκω ευκαιρία να τρίψω τον αμφιβληστροειδή μου . Ανοίγω ταυτόχρονα τα φώτα και το ψυγείο. Το κλείνω πάλι μηχανικά και γυρίζω το βλέμμα μου απότομα πίσω. Είναι εκεί. Κάθεται μόνος του ανάμεσα σε μία δικιά του- δανεισμένη κίτρινη λίμνη που αναζωογονεί τις αισθήσεις του και τον κάνει ακόμα πιο απολαυστικό. Αυτή την ώρα δείχνει πιο πράσινος από ποτέ. Είμαι νυσταγμένη και τρομερά κουρασμένη αλλά το μεγάλο μου ταλέντο δε με αφήνει ποτέ. Ξεχωρίζω διεξοδικά τα χρώματα. Όλα τα χρώματα. Ξέρω όλες τις αποχρώσεις του πρασίνου και την ονοματολογία τους. Εκείνος φαίνεται ήσυχος , δείχνει να κάθεται αναπαυτικά και να απολαμβάνει τα λιγοστά μοναχικά λεπτά του. Έχει και αυτός καταλάβει ότι φτάνει το τέλος. Δε δείχνει προβληματισμένος αν και γνωρίζει ότι οι στιγμές του σιγά σιγά ολοκληρώνονται. Δε λέω κουβέντα. Για μία στιγμή τον κοιτάω προκλητικά αλλά η σκέψη αυτή φεύγει αμέσως από το μυαλό μου. Χαμογελάω ξέροντας το σκοπό της ύπαρξης του. Μεγάλωσε έχοντας τη πλήρη προστασία .Του χαρίστηκε κάλυψη και άφθονο λίπασμα. Ο ήλιος τον φλέρταρε πάντα σε μέρη όμορφα με ένα τέλος όμως προκαθορισμένο από την αρχή. Αυτή τη φορά δεν είχε κάποιον μαζί του και φαινόταν να τον ενοχλεί. Στέκετε αγέρωχος δίχως να με κοιτάει περιμένοντας την απόφαση μου. Εκείνη μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μου δίνονται αλλάζει πολλές φορές.

Τελικά δεν έχω όρεξη. Ο ήχος της βροχής μου προκαλεί την επιθυμία να βγω έξω. Ανοίγω την πόρτα και μη έχοντας τα κατάλληλα παπούτσια γεμίζω λάσπες. Λέω να πάω να δω τον κήπο που πήγαινα μικρή. Όλη αυτή η πρασινάδα ανακατεμένη με τον ήχο της βροχής θα είναι σίγουρα διεγερτική για τη ψυχολογία μου. Φτάνω και πηδάω τα κάγκελα για να μπω μέσα. Δε το πιστεύω ότι είναι αυτός εκεί. Έχω να τον δω καιρό. Δε μου δίνει καμία σημασία. Κάθεται και ρουφάει τη βροχή σταγόνα σταγόνα. Είναι ήδη ώριμος αλλά μάλλον θέλει να μεγαλώσει και άλλο. Γεννήθηκε ελεύθερος και μοναχικός. Δε του ορίσανε ποτέ τίποτα. Δε του υποσχέθηκε ποτέ κανείς τίποτα. Είναι πράσινος και αυτός. Γυαλίζει ακόμα περισσότερο καθώς οι στάλες τον διασχίζουν. Τον πλησιάζω και προσπαθώ να τον αγγίξω. Μένει ακίνητος. Μόνο ο αέρας ταρακουνά λίγο τα τριχωτά του σημεία. Τώρα πια έχω γεμίσει λάσπες. Ο κήπος είναι απέραντος και αυτός εκεί μόνος του. Νιώθω την υφή του αλλά διστάζω. Τον αφήνω στη ίδια θέση που τον βρήκα και φεύγω.

Είναι και οι δύο μπρόκολα. Το ένα σε περιμένει στο πιάτο με λάδι και λεμόνι. Η φυσική γεύση του άλλου ξέρεις από την αρχή ότι θα σε ανταμείψει για τον κόπο σου. Η απόφαση είναι δύσκολη. Και αν αυτοί που λένε ότι η προσπάθεια μετράει έχουν δίκιο τότε ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο. Ότι αυτοί , ξέρουν τουλάχιστον να απολαμβάνουν τις γεύσεις.