Απλή τύχη

Υποχρεούσαι να φοράς γόβες για να αναδεικνύεις τα όμορφα πόδια σου σκεφτόταν καθώς επεξεργαζόταν το κονσίλερ όπως ένα χρονιάρικο αγοράκι αρχίζει να πασπατεύει τη φύση του. Η δικιά της φύση ήταν πάντα να περνάει σα σίφουνας και μετά να αναγκάζεται να θρονιάζεται σα κότα που κλωσάει τα αυγά της. Το κοτέτσι σχεδιασμένο από αυτή , με χρώματα ανακατεμένα από εκείνη. Καθόταν με τις ώρες και ανακάτευε τα χρώματα. Έβγαζε πρωτότυπους χρωματισμούς που μετά πάντα ξέχναγε και ποτέ μα ποτέ δε κατάφερνε να φτιάξει ξανά την ίδια απόχρωση.

Να μη ξεχάσω να γυαλίσω τα παπούτσια μου αύριο σκεφτόταν καθώς έκανε πρόβα κολλημένος στο πάουερ πόιντ του. Μηχανικά σκεπτόμενος ζορίζεται να εντάξει τη προσωπικότητα του μέσα στη ζωή τού. Είναι από αυτούς που φοβούνται τις μηχανές, τα σκυλιά , τη δέσμευση και τη σκιά του. Αλλά είναι μέσα σε όλα. Αποστειρώνεται ολικά και προχωράει στο επόμενο βήμα παθαίνοντας αναφυλαξία σε καθετί στέρεο.

Η πουτάνα η μοίρα τους ένωσε για ένα βράδυ δίπλα από κάτι θαμπές λάμπες κοντά στο λιμάνι. Η απόλυτη χημική ένωση διασπάστηκε έντεχνα από τα παιχνίδια και έληξε άδοξα από τις μυρμιγιασμένες τους απόψεις. Μόνο με τα βογκητά της απόλαυσης τους αποχαιρετίστηκαν αφού απέτυχαν να βρουν γλυκόηχα αντίο.

Ανίκανοι και οι δύο να φερμάρουν τα σχοινιά ακονίζουν τα μαχαίρια τους ο καθένας για τη πάρτη του. Συναντιούνται ελάχιστες φορές μέσα σε κάτι ανούσιες βαριεστημένες λέξεις . Η ζωή τους τα φέρνει βολικά. Τόσο βολικά που πασχίζουν να αποδείξουν τα κερδισμένα. Μαζεύουν τις αποδείξεις σα συνταξιούχοι εφοριακοί κάνοντας συλλογή αριθμών και πράξεων.

Τον είδε κάπου μέσα στα Χριστούγεννα τυχαία στο Σύνταγμα. Ήταν αγκαζέ με μία γκόμενα που του ταίριαζε πιο πολύ από αυτήν, πιο έξυπνη από αυτή και με καλύτερο κώλο από τον δικό της. Εκείνη πήγαινε να συναντήσει τον Κώστα που τον κέρδιζε στα σημεία με τρεις πόντους μεγαλύτερο πουλί. Φυσικά και δε μιλήσανε, έτσι γίνεται σε όλες τις καθώς πρέπει ιστορίες. Κοιταχτήκανε πεταχτά, χαμηλώσανε το βλέμμα και κρύψανε άψογα τη θέληση τους για ανελέητο πήδημα στις σκάλες της βουλής με τη βροχή να χτυκιάζει τα πρόσωπα τους.

Δεν υπάρχουν τελικά και πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς για να σώσει τον εαυτό του. Πέραν από το να ράψει ένα καλό κουστούμι – ταγιέρ και να κάτσει να δει ντοκιμαντέρ στο bbc. Ίσως πάλι η σωτηρία του να είναι και πιο εύκολη υπόθεση και από τη σωτηρία της καρέτα καρέτα. Αυτό σκέφτηκε και αποφάσισε να πάει να τη βρει. Εκείνη φορώντας πιζάμες έτρωγε ακατάπαυτα σοκολατάκια με πικραμύγδαλο για να εξαλείψει τις αντιθέσεις της. Ήταν δύο ξεκλειδώματα υπόθεση να βρεθούν μαζί. Εύκολα, ζεστά και υποχθόνια. Και ήταν δύο κλειδώματα υπόθεση να ξαναγυρίσουν στη φωλιά τους. Όχι. Δεν είχαμε ούτε κλάματα, ούτε μεγάλα πάθη, ούτε λόγια αγάπης, ούτε μιζέριες και τυμπανοκρουσίες. Μόνο ατόφια , αγνή και απροκάλυπτη έλξη. Σα την έλξη που νιώθει το ψαλίδι βλέποντας δύο μακριές κοτσίδες να κουνιούνται όλο χάρη μπροστά του.

Παρόλες τις δυσωδίες και δυσοσμίες αυτή τον βρήκε τον τρόπο. Πήγε σε ένα πετ σοπ από αυτά που στοιβάζουν τις ψυχές σαν ντολμάδάκια στα ράφια του σούπερ μάρκετ. Αφού γυρόφερνε αρκετά σταμάτησε το βλέμμα της σε ένα μικρό, ρόζ , χοντρουλό γουρουνάκι. Το βούτηξε από τον σβέρκο, του φόρεσε πράσινα σοσονάκια και το πήρε σπίτι της. Και ζούσε μαζί του. Όμορφα, χαρούμενα και συντροφικά.

Εκείνος δεν είχε αφήσει και πολλά περιθώρια. Μουντζούρωνε αριθμούς σε χαρτιά και μάταια προσπαθούσε να επαληθεύσει τις προσθέσεις. Η μόνη του σωτηρία ήταν να μεγαλοποιεί τα πράγματα. Τη μέρα, τις επιτυχίες, τα όνειρα, τους έρωτες, τα πάντα. Μόνο αυτή δε μπορούσε να μεγαλοποιήσει. Και το μόνο που ήθελε πια από εκείνη ήταν το γουρούνι της.

Έτσι περνούσε τα βράδια του καταστρώνοντας σχέδια κλοπής και φυγάδευσης του ζουμερού τετράποδου. Παρακολουθούσε το σπίτι της φορώντας στολή παραλλαγής και κλαδιά στο κεφάλι ενώ κρυβόταν πίσω από θάμνους. Το βράδυ πηδούσε στην αυλή της και το ταΐζε για να κερδίσει την εύνοια του. Για στιγμές η μαλαγανιά του τον έκανε να είναι ο νικητής της παρτίδας. Και γυρνούσε σπίτι αναζωογονημένος από την αποδοχή που του έδωσε ένα γουρούνι.

Μετά από μήνες και μια μέρα που εκείνη έλειπε αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Πάρκαρε το φορτηγάκι , πήρε τα εργαλεία , τέσσερα κοτόπουλα και ένα σάκο κοπριά και μπούκαρε. Τα βλέμματα που ανταλλάξανε ήταν λάγνα και αποφασιστικά. Του άπλωσε το χέρι μα εκείνο δεν ενέδιδε. Τότε το άρπαξε και με βία προσπάθησε να το βάλει στο σάκο. Με ανεκδιήγητο συγχρονισμό το γουρούνι αντιστάθηκε, βγήκε από το τσουβάλι και με δύο κινήσεις των πίσω ποδιών τον γέμισε λάσπες. Ο συναγερμός άρχισε να χτυπάει και το έβαλε στα πόδια για τελευταία φορά.

Δεν έμαθε ποτέ ποιος μπήκε σπίτι της εκείνη την ημέρα. Μετά από μήνες έδωσε το γουρούνι σε ένα φιλικό σπίτι γιατί εκείνη δεν είχε πια χρόνο και όρεξη να το συντηρήσει. Όλα συνέχισαν να υπάρχουν. Ομαλά και γενικευμένα. Όταν μια μέρα πήγε να αλλάξει τα λάδια του αυτοκινήτου του είδε τον παλιό του αγαπημένο. Η νεοσύστατη μάρκα λιπαντικών με σήμα το γουρούνι. Τα καινούρια του αφεντικά βρήκαν τρόπο να το κάνουν διάσημο. Το παιδί γέμισε την αντλία, ζήτησε τα λεφτά και καθάρισε το ντεπόζιτο. Εκείνος κρυφά, μουλωχτά και με απερίγραπτη τσαχπινιά βούτηξε το δυλιτρο μπουκάλι και το έκρυψε στο πορτ – μπαγκαζ. Με ένα αυτοκόλλητο από το στόμιο μέχρι τον πάτο. Μέχρι τον πάτο. Αυτοκόλλητο με σήμα το γουρούνι. Απλή τύχη.

Η ζωή έχει τραγικά αστείους τρόπους να συνεχίζει τις ιστορίες της. Τα πασπαλισμένα τέλη δεν χωρούν στην μονοδιάστατη συνέχεια της. Εκείνη συνέχιζε να ανακατεύει τα χρώματα, εκείνος να κάνει πρόβες μπροστά στο καθρέπτη και το γουρούνι μάταια προσπαθούσε να προσαρμοστεί. Όλα τελικά είναι απλή τύχη.