Συν 1

Πάλι ξεπέρασα τα ντεσιμπέλ μου. Κουκουλώνομαι κάτω από δίχτυα τρύπια κρατώντας πάντα το καλύτερο για το τέλος. Οι αντιστάσεις έχουν μπλοκάρει καθώς η είσοδος φρακάρεται με μονωτικό υλικό. Καλυμμένη πίσω από ισορροπίες, αντικρούω τον ακροβάτη μου που κάνει καραγκιοζιλίκια για να βγάλει το μεροκάματο και κάπου εκεί ξυπνάει το ξωτικό που μου λέει έλα λίγο ακόμα, λίγο ακόμα.

Είναι φορές όταν περπατάω που νιώθω ένα άγγιγμα δίπλα μου ξεχωριστό από όλα τα υπόλοιπα, που με κάνει να πιστεύω ότι το πιο όμορφο χέρι είναι αυτό που θα εφάπτεται τέλεια στο μπράτσο μου όταν πια αυτό θα έχει ωριμάσει. Σα τακούνι που σκαλώνει ανάμεσα στις πέτρες και στιγμιαία εύχεται να ήταν σπορτέξ με πολύχρωμα σχέδια.

Μετά κάθομαι και μετράω τα δικά μου πράγματα ένα ένα .Και προσπερνάω με περίτεχνο τρόπο τα δώρα και τις μυστικές συμφωνίες που έχω κάνει όπως ένας νονός της νύχτας τρώει καλαμπόκι σα παιδί στα σκοτεινά δρομάκια. Ύστερα, μην έχοντας το θάρρος να ορμίσω βουτάω πάλι τη μύτη μου στη ζάχαρη του κουραμπιέ για να στάξει η γεύση μέχρι το στόμα μου. Και τότε θυμάμαι τον καιρό που είχα ξεβάψει. Ήμουν άοσμη και άγευστη κοιτάζοντας σαστισμένη τον τροχό να κάνει τη δουλειά του.

Και σταθεροποιώ το βλέμμα μου που ποτέ δε με έχει προδώσει και ψάχνω χέρια. Και θέλω να κάνω τα χέρια δικά μου αυτή τη φορά χωρίς να εξηγήσω τους σκοπούς μου. Και να μπλεχτούν τα δάχτυλα και όλα μαζί να με κινήσουν σε ρυθμούς που μόνο διαφορετικά πόδια από τα δικά μου μπορούν να εμπνευστούν.

Ποτέ δε μου έλειψε η σταθερότητα γι αυτό πάντα την απομάκρυνα σα να ήταν ο χειρότερος εχθρός μου. Η εφευρετικότητα μου έβρισκε δικούς της τρόπους να περνάω καλά και χωρίς αυτή. Πίσω από την ασφάλεια μου έπαιζα μόνο με τα αεροπλάνα που ήθελα σα σπαστικό κωλόπαιδο που δε τρώει το φαΐ του.

Η συγκαλυμμένη επιφάνεια μου γυαλίζεται ρουθουνίζοντας λέξεις που ακούει καιρό τώρα και ταξινομεί τα χρονικά μου περιθώρια με περισσή ελαστικότητα περιμένοντας το κάτι μοναδικό.

Διακρίνω τις φλόγες που έρχονται κατά πάνω μου και χαμογελάω ξέροντας πια ότι θα με επαναφέρουν στη θερμοκρασία στην οποία έχω μάθει να ζω και γεμίζω όλη μου την αυταπάτη με νότες για να τις υποδεχτώ γεμάτη εκπλήξεις και να απολαύσω το τσουρούφλισμα μέχρι το τέλος. Γιατί έτσι ξέρω, έτσι έχω μάθει.

Τα αγαπάω τα λάθη μου. Τα αγαπάω τόσο πολύ που τα κάνω ξανά και ξανά. Αναθεωρώ σήμερα, μόνο για σήμερα μετρώντας τα ένα ένα και μετά θα γίνω πάλι μόνιμη κάτοικος του εαυτού μου για να βρω και τα υπόλοιπα. Και εκεί που λέω ότι κάτι έμαθα, πάλι μου λαμπυρίζουνε πράγματα και τρέχω προς τα εκεί. Αλλά πια με ξέρω καλά και δε σκοτίζομαι. Όσο βλέπω αντικείμενα που γυαλίζουνε, εγώ θα πέφτω με τα μούτρα.

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
Άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός.