Κλεοπάτρα γιαλαντζί

Ε ψιτ, εσύ παλικάρι. Εσύ που το παίζεις έξυπνος, έχεις προσπαθήσει ποτέ να τραβήξεις μια ολόισια μαύρη γραμμή πάνω από το βλέφαρο σου? Μη μου μιλάς εμένα λοιπόν για δυσκολίες γιατί είμαι και ευέξαπτη και τα παίρνω εύκολα.

Ξεκινάει τη μέρα της με δημητριακά -23% για να χάσει από το δεξί της χοιρομέρι τα κιλά των γιορτών. Τυλίγει το πολύχρωμο κασκόλ της 2 φορές με τις άκρες να κρέμονται πίσω ( πάντα έτσι το κάνει) , αφήνει άλυτα τα μποτάκια της και στις σκάλες σκίζει πάλι το καλσόν της με το φαγωμένο της νύχι.

- Έλα ρε κοπελιά. Που χάθηκες?
- Που να χάθηκα μωρέ. Με πήρανε φαντάρο στο Κιλκίς.
- Πουλάμε και πνεύμα?
- Άμα τα οικονομήσω καλά το πουλάω και αυτό.
- Θες να μου πεις κάτι?
- Ναι.
- Τι?
- Άντε γαμήσου.
- Τώρα το λες?
- Τώρα μπορώ.

Σήμερα δε θα τρακάρει γιατί έχει και καινούριο επεισόδιο singles και δε πρέπει να το χάσει. Αφήνει ίσα ίσα μια χαραμάδα ανοιχτή για να βγαίνει ο καπνός και περιμένει στη κίνηση να πάθει την αποπληξία της. Βγάζει το χτενάκι , ισιώνει τις μαύρες της αφέλειες και με χειρουργική ακρίβεια γυρίζει τις άκρες προς τα μέσα.

Ε ψιτ, εσύ κοπελιά. Εσύ που ισιώνεις το φρατζάκι, έχεις προσπαθήσει ποτέ να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις μόνη σου? Μη μου μιλάς εμένα λοιπόν για τιμές εισιτηρίων γιατί όταν εσύ πήγαινες εγώ ερχόμουνα.

Η ώρα περνάει γρήγορα. Πολύ γρήγορα και σχεδόν ευχάριστα.

Θα χτυπηθεί στο ρυθμό της μουσικής μέσα στο αυτοκίνητο ενώ θα τσιμπάει και λίγο από την ίον αμυγδάλου που έχει στο διπλανό κάθισμα. Το υπόλοιπο κομμάτι θα το ξεχάσει εκεί και το επόμενο πρωί θα το βρει λιωμένο να έχει λερώσει τη ταπετσαρία.

- Είμαι ηλίθια.
- Είσαι.
- Έτσι απλά το λες?
- Ε αφού είσαι.
- Και εσύ είσαι ο άλλος μου εαυτός. Πρέπει να με πείσεις για το αντίθετο.
- Σόρυ γλυκιά μου. Έδωσα 10 ευρώ σε ένα γυφτάκι που έπαιζε φυσαρμόνικα. Δεν έχω άλλη καλοσύνη για σήμερα.

Δίνει τα δέκα ευρώ τα οποία έχει μετανιώσει την ίδια στιγμή. Σκέφτεται να πάει να πλακώσει το γυφτάκι στα μπουνίδια και να τα πάρει πίσω άλλα έχει βάψει κόκκινο το νύχι και θα χαλάσει.

- Πάμε να φάμε σήμερα έξω?
- Δε μπορώ σήμερα. Έχω να μιλήσω για την επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία με τα συντρόφια – αδέρφια.
- Μα καλά εσύ δεν αγόρασες προχθές παπούτσια 300 ευρώ?
- Ναι ρε τι θες τώρα? Είμαι εναλλακτική εγώ .



Κοιτάζεται στον καθρέφτη και κεντράρει στα σκούρα μάτια της. Έχω ωραία μάτια τελικά, σκέφτεται.

- Στο είχα πει ότι έχεις ωραία μάτια και δε με πίστευες.


Απλώνει τα πόδια της στον καναπέ και σκέφτεται τι θέλει να κάνει αύριο. «Θα βουτήξω μια ψαρόβαρκα , θα πάω με πανί μέχρι το ξερονήσι απέναντι και μετά θα κάτσω εκεί να φουσκώνω μπαλόνια, να ταΐζω τους γλάρους και να κάνω πατίνια.»

- Α τελικά είσαι όντως ηλίθια.
- Γιατί το λες αυτό?
- Πως θα κάνεις πατίνια στο ξερονήσι?
- Θα κάνω.
- Θα φας τα μούτρα σου.
- Ας τα φάω.

Σκέφτεται το χρόνο που της γελάει σα μωρό ( συγνώμη , δε μπορούσα να βρω κάτι πιο πρωτότυπο) και κάνει ασκήσεις ενδυνάμωσης του είναι από αυτές που γράφουν στα περιοδικά.

- Έλα ρε κοπελιά. Που χάθηκες?
- Που να χάθηκα μωρέ. Με πήρανε φαντάρο στο Κιλκίς.
- Πουλάμε και πνεύμα?
- Άμα τα οικονομήσω καλά το πουλάω και αυτό.
- Θες να μου πεις κάτι?
- Ναι.
- Τι?
- Σε θέλω.
- Τώρα το λες?
- Τώρα μπορώ.

Ο καιρός βροχερός , η αφέλεια στη θέση της. τα όνειρα της διατεταγμένα , η αναπνοή σταθερή και ο χτύπος της καρδιάς μόνιμα έντονος. Βγαίνει από το αυτοκίνητο και με μία βίαιη κίνηση κλείνει τη πόρτα. Χαϊδεύει το αδέσποτο και καταλαβαίνει ότι ένα πετραδάκι έχει μπει στο παπούτσι της. Ακουμπάει τον αγκώνα της στο κορμό του δέντρου και το βγάζει. Η βροχή αρχίζει να πέφτει και το χώμα να μυρίζει. Αφήνετε στη βροχή ενώ το σώμα της αγκαλιάζεται από τον κορμό. Αφότου η απόλαυση φτάνει στο τέλος κάνει να φύγει και βρίσκει μια αντίσταση. Οδηγεί το χέρι της στα μαλλιά.


Ε ψιτ, εσύ παλικάρι. Εσύ που το παίζεις έξυπνος, έχεις προσπαθήσει ποτέ να βγάλεις τσίχλα από τα μαλλιά? Μη μου μιλάς λοιπόν εμένα για πληρωμές γιατί εγώ πρόλαβα τουλάχιστον να απολαύσω.


Υγ: Εδώ δε θα βάλω τραγούδι. Αν έβαζα όμως θα έβαζα αυτό.

Sound of silence- Simon and Garfunkel

Hello darkness, my old friend,
I've come to talk with you again,
Because a vision softly creeping,
Left its seeds while I was sleeping,
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence.

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone,
'Neath the halo of a street lamp,
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence.

And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence.

"Fools" said I, "You do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you."
But my words like silent raindrops fell,
And echoed
In the wells of silence.

And the people bowed and prayed
To the neon god they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the sign said, the words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls.
And whisper'd in the sounds of silence."