Δε στορυ σοου φαρ

Η μπεμπέ με κάλεσε σε ένα παιχνίδι το οποίο δε πολυκατάλαβα κιόλας για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια. Διαλέγεις λέει πέντε ηθοποιούς κατά προτίμηση γκομενάκια και τους πλέκεις όλους σε μία ιστορία. Αυτά βέβαια δεν είναι για εμένα. Εγώ δεν έχω χρόνο για τέτοια πράγματα. Να μόλις προχθές την ώρα που καθάριζα σκάλες έπεσα και έκανα μια μελανιά στον αγκώνα μου. εντάξει σε εσάς θα πω την αλήθεια. Δεν έπεσα. Ο κύριος μου ο Μάρκος Λέζές με έσπρωξε και έπεσα, γιατί λέει δε καθάριζα καλά τις γωνίες. Ήταν πολύ αχώνευτος από τη πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτή την έπαυλη. Η μόνη μου αποδοχή που είχα από τη δουλειά μέρα- νύχτα ήταν ένα πιάτο φαί το μεσημέρι , χωρίς ψωμί και τυρί και ένα σάπιο ράντζο για να κοιμάμαι τα βράδια μέσα σε ένα δωμάτιο που έσταζε από υγρασία. Ήταν πολύ σιχαμερός τύπος , φόραγε συνέχεια ένα μπλε κουστούμι με ένα κόκκινο φουλάρι στο λαιμό και χρυσό ρολόι. Είχε δύο κόρες που με φθονούσανε και ένα γιο τον Άνθιμο Ανανιαδη που ήταν ο ιδανικός άντρας για κάθε γυναίκα. Ύψος 1,50 , φρύδια βγαλμένα, αμούστακος, βλέμμα της αγελάδας , χάρμα οφθαλμών. Ο Άνθιμος όταν τη πρώτη στιγμή που έπιασα το σφουγκαρόπανο ήθελε να με εκμεταλλευτεί έτσι όπως με έβλεπε άβγαλτη, αθώα και καλοσυνάτη. Με δελέαζε με ακριβά δώρα και κοσμήματα αλλά εγώ έχοντας πάνω από όλα το κεφάλι μου ψηλά δεν ενέδιδα. Ώσπου ο μικρός μου αδερφός ο Βασίλης Καίλας που ήταν βιρτουόζος στο βιολί έπαθε ένα ατύχημα στο χέρι του και δε μπορούσε να κουνήσει το ματζαφλάρι και να παίξει. Αναγκάστηκα να θυσιαστώ και να παντρευτώ τον Άνθιμο. Έχοντας έναν γάμο λευκό πέρασα μια ζωή μαρτύριο στα χέρια του, ενώ ανά πάσα στιγμή με εξευτέλιζε και μου θύμιζε την ασήμαντη καταγωγή μου. Ο Μάρκος που ποτέ δε με ήθελε για γυναίκα του γιου του έκανε τα πάντα για να με βγάλει από τη ζωή του. Το κατάφερε όταν είπε στον άντρα μου ότι ευθύνομαι για την απώλεια του δαχτυλιδιού της πολυαγαπημένης του γιαγιάς. Ο Άνθιμος που είχε αδυναμία στη γιαγιά του τον πίστεψε και δε με άφησε να του δώσω καμιά εξήγηση. Έτσι εγώ ξαναγύρισα βρώμικη , φτωχή , χωρίς φαί και χωρίς ξυραφάκι να ξυρίσω τα πόδια μου στους πέντε δρόμους. Καθώς γυρνούσα τα βράδια στις κακόφημες γειτονιές μη έχοντας κάπου να κουρνιάσω σα σπουργίτι αντίκρισα μπροστά μου ένα αλήτη τον Γιώργο Σειταρίδη ή όπως τον φωνάζανε στη πιάτσα Περιστερόπουλο. Όπως ήμουνα καθισμένη στον υπόνομο και έτρωγα μία τυρόπιτα που μου είχαν πετάξει κάτι παιδάκια μου επιτέθηκε , μου έκσισε τα ρούχα και με βίασε τρις φορές. Το σοκ που επέστη δε με άφηνε να αντιδράσω και να αντισταθώ οπότε εκείνος πάτησε πάνω σε αυτό και με βίασε ακόμα δύο φορές. Με άφησε σχεδόν αναίσθητη και γυμνή στο έρημο σοκάκι και εξαφανίστηκε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ένιωθα πολύ μόνη και σκεφτόμουνα τα έξι μου αδέρφια που δεν είχανε ούτε φαί να φάνε ούτε πεντόβολα να παίξουνε. Μάζεψα τα κομμάτια μου και προχώρησα. Για να βγάλω λίγα λεφτά και να αγοράσω λίγο ψωμάκι χόρευα χιπ-χοπ στους δρόμους. Περαστικοί με προσπερνάγανε και μου ρίχνανε κάποια κέρματα ενώ στο βλέμμα τους έβλεπες πόσο με λυπόντουσαν. Αφού μάζεψα αρκετά για να αγοράσω μισό εισιτήριο για το τρένο ξεκίνησα για την Ορεστιάδα. ( το άλλο μισό εισιτήριο το ξεπλήρωσα κόβοντας τα νύχια των επιβατών). Για καλή μου τύχη με το που πάτησα το πόδι μου στην Ορεστιάδα γνώρισα ένα πολύ καλό κύριο τον Βασίλη Χαλακατευάκη που πούλαγε κουλούρια στο σταθμό. Ήταν τόσο καλός άνθρωπος και μαζί με τη καλή του τη κυρά με περιλθάψανε στο φτωχικό τους. Επιτέλους και εγώ έκανα ένα ζεστό μπάνιο και έβγαλα από πάνω μου τη μαυρίλα και έφαγα και ένα ζεστό πιάτο ψωμί. Ένα πρωί την ώρα που καθάριζα φασολάκια μαυρομάτικα άκουσα μία κόρνα. Βγήκα έξω και είδα δύο αστυνομικούς αλλά δεν έδωσα σημασία. Άκουσα για μία δολοφονία ενός γιου από τον πατέρα του. Ναι ήταν αλήθεια, ο Μάρκος σκότωσε τον γιο του γιατί πάντα με ήθελε δικιά του. Μπήκα στο φτωχικό του κύριου Βασίλη και έβαλα το πιο ωραίο μου φουστανάκι, αυτό με τα πράσινα πεύκα και βγήκα έξω. Εκεί με περίμενε ο Μάρκος στο υπερπολυτελές του αυτοκίνητο. Άνοιξα τη πόρτα μπήκα μέσα και ξεκίνησα τη καινούρια μου ζωή ενώ μετά από δέκα χρόνια και κρατώντας από το χέρι το οκτάχρονο παιδί μου χειροκρότησα τον αδερφό μου στο πρώτο του κονσέρτο ως μαέστρος.