Embarrassment to the selfish

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα κατάλαβα ότι είμαι ένα άτομο που αυτοαναιρείται. Πολύ όμως. Ας πούμε είχα δηλώσει ότι δε πρόκειται να δω τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους του που να με πηγαίνανε σηκωτή και να μου κερνάγανε και γρανίτα φράουλα. Και τελικά όχι μόνο το είδα αλλά πλήρωσα και ένα ευρώ παραπάνω για την σούπερ ντούπερ αίθουσα. Πάντως εντάξει , δε μπορώ να πω. Και μια χαρά κοιλιακούς είχανε τα παλικάρια από το spartis universal studios, και το ποδαράκι αποτριχωμένο μια χαρά, και η μπερτούλα η κόκκινη στη τσάκιση , και το γενάκι τριών ημερών, και η προφορά στο Λεονίντας τέλεια και ο Ξέρξης μπατζανάκης της Ντάνα ιντερνάσιοναλ, τα άξιζε τα λεφτά του, παράπονο δεν έχω. Μαζί με όλα είδα και τη διαφήμιση για μια ταινία που παίζει ο Ρουβάς λέει και δηλώνω ευθαρσώς ότι θα πάω να τη δω γιατί πολύ μου άρεσε ο Σάκης με το τσουλούφι να γέρνει στα αριστερά και από ότι έκοψα πρέπει να κάνει και το πρεζάκι- αλήτη και όσο να πεις του πάει του Σάκη μας ο ρόλος γιατί μια έμφυτη αγριάδα κάτω από το δερμάτινο την έχει.

Πάντως τη τελευταία φορά που αυτοαναιρέθηκα έτσι ήταν στο δημοτικό που στα διαλύματα τρώγαμε αυτές τις μερεντούλες που ήταν σε κάτι κουτάκια σε σχήμα καρδιάς και επειδή η μαμά μου δε με άφηνε να τρώω σοκολάτες παρά μόνο μία κουκουρούκου τη βδομάδα εγώ έπαιρνα κρυφά κανά δυο για το σπίτι και μετά ξεχνούσα να τις φάω και μια φορά λιώσανε μέσα στο μπουφάν μου – το οποίο είχα ξεχάσει στον ήλιο και πολύ είχα στενοχωρηθεί γιατί δεν έβγαινε από το μπουφάν με τίποτα και ήταν και το αγαπημένο μου. Βέβαια εδώ δεν υπάρχει αυτοαναίνερη αλλά όσο να πεις υπάρχει μια σύνδεση μερέντας – μπουφάν με άλλα διάφορα που δεν είμαι σε θέση να αναλύσω τη συγκεκριμένη στιγμή είναι πιστεύω εμφανής.
Τώρα που είπα γλυκά θυμήθηκα αυτή τη κτηνωδία που συνέβη πριν λίγες μέρες στο σπίτι μου όταν μαζευτήκαμε πέντε κουρίτσια και είχαμε μπροστά μας μία τυραμισού και δύο τούρτες. Επειδή αυτές οι συγκεντρώσεις είναι πάντα μα πάντα επιτυχημένες ,εκεί που είχα βουλιάξει στο καναπέ και τα χέρια μου είχαν αρχίσει να τρέμουμε από το ζάχαρο που είχε φτάσει 300 ( οου οου μάι λάκι νάμπερ), έβλεπα σαν οπτασία τον Πάνο Σόμπολο με τη χαρακτηριστική πάντα φωνή του. « πέντε νεαρές κοπέλες βρέθηκαν σε ημικοματόδη κατάσταση από υπερβολική δόση τιραμισού σε διαμέρισμα των Αθηνών»

Αγαπημένο μου ημερολόγιο σήμερα γύρισα από τη δουλειά χωρίς αυτοκίνητο. Μπήκα στο μετρό το οποίο σιχαίνομαι. Το σιχαίνομαι όμως. Ασφυκτιώ εκεί μέσα για να μη πω ότι είμαι και στα όρια του πανικού. Έτσι τις σπάνιες φορές που το χρησιμοποιώ πια είμαι όρθια και ακουμπάω στο πίσω μέρος του βαγονιού, δε βγάζω τα γυαλιά ηλίου , ρίχνω και το μαλλί όλο μπροστά και παρατηρώ τον κόσμο ακούγοντας μουσική. Σήμερα είδα πολλά. Είδα ένα τριανταπεντάρη με μπλουζάκι manowar και ασορτί τζάκετ που μου φάνηκε πολύ γελοίος, μία έγκυο, γιαγιάδες, παππούδες, εκνευριστικά παιδάκια ακόμα πιο εκνευριστικά ζευγαράκια με το εκκωφαντικό σιχαμερό τους σμουτςςςςςςςς –σματς- πλατς-σλαρπ να ηχεί στα αυτιά μου και διάφορους τύπους που ήταν λες και βγήκανε από ταινία εποχής Σταμάτη Γαρδέλη , καμικάζι αγάπη μου.

Βγήκα στο πανεπιστήμιο και ανάσανα. Έκατσα ένα μισάωρο έξω από τη βιβλιοθήκη και έφαγα και το κουλούρι μου, τάισα και τα περιστεράκια ,με χτύπαγε και ο αέρας. Όλα μια χαρά, μου έφυγε το ψυχολογικό τραύμα του μετρό. Για λίγο όμως γιατί μετά θυμήθηκα ότι τα Χριστούγεννα περπατώντας με μια φίλη μου ήρθε μία γύφτισσα να μου πει τη μοίρα μου και με διάφορα τεχνάσματα και κόλπα του στιλ βάλε ένα χαρτονόμισμα και αυτό θα κάνει φτερά αλλά Ντέιβιντ Κόπερφιλντ , έχασα το ζώων 20 ευρώ.

Τέλος πάντων αγαπημένο μου ημερολόγιο το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το θέμα μου είναι ότι είμαι πολυτάλαντο πλάσμα. Ναι καλέ, αλήθεια σου λέω. Εντάξει, μπορεί να μη παίζω βιόλα , ούτε να χορεύω κλακέτες. Δε ξέρω γκολφ , ούτε να φτιάχνω τσουρέκια με κόκκινο αυγό στη μέση αλλά εκτός από το ότι μπορώ να φτύσω τη τσίχλα δύο μέτρα μακριά έχω και το καλό να ακούω τον πόνο του άλλου. Σίγουρα αν μου δυνατόν ξανά η ευκαιρία δε θα πήγαινα σχολείο. Θα παρουσίαζα κατευθείαν τα παρατράγουδα της Πάνια. Κάθομαι η δικιά σου ήσυχα ήσυχα, τσουκ μου έρχεται ένας ένας και ζητάει συμβουλές. Η αλήθεια είναι ότι εκπέμπω μια ψυχραιμία και μια ηρεμία ως άνθρωπος. ( σα τη Βίκη Φλέσσα ένα πράγμα) αλλά πέραν του ότι δείχνω ξεκάθαρα ότι βαριέμαι να ακούω , συν το ότι οι συμβουλές μου είναι καταστροφικές, συν το ότι άμα με εκνευρίσουν αυτά που ακούω γίνομαι χειρότερη και από τον Λεονίντας απορώ γιατί δε το έχω κάνει επάγγελμα να χεστώ στο τάλιρο.
Στο γραφείο λοιπόν λέω να απαιτήσω να μου δίνουνε επίδομα ψυχολογικής υποστήριξης. Σου έρχεται ας πούμε η άλλη εικοσιοκτώ χρονών κοπέλα και σου λέει ότι ο επί επτά χρόνια γκόμενός της θέλει να τη παντρευτεί. Δηλώνει ότι δεν είναι ερωτευμένη , ότι δεν της κάνει κούκου αλλά φοβάται ότι θα μείνει στο ράφι. Ψυχραιμία κολοκύθι. Τα ένσημα σου χαροπαλεύουν.

Έτσι που λες η κοπελιά , αλλά αγαπημένο μου ημερολόγιο τι κοινό μπορεί να έχω εγώ με κάποια που από το Μπέβερλι Χιλς της άρεσε – άκουσον , άκουσον- ο Στιβ? Όλα και όλα εμένα μου άρεσε ο Ντίλαν που ήταν και πολύ fuck me alternative γκόμενος. Και τώρα που είπα γκόμενος θυμήθηκα αυτόν τον ξανθό τύπο από το μέγκα που τρέχει στα λιβάδια μαζί με μία κοπελιά και το κάνουνε στις λίμνες και στα λαγκάδια. Και εντάξει μπορεί ο Σακης μας να είναι πιο ταλαντούχος από αυτόν αλλά το χτύπα με στα βράχια σα χταπόδι και το σύνδρομο follow your heart που συντροφεύει όλα τα θυλάκα γένη δε μπορεί να με αφήσει αδιάφορη.

Εντάξει βασικά τώρα πρέπει να υποστηρίξω το προηγούμενο μου πόστιον για το οποίον ευχαριστώ πάραυτα το μανταλενομανταλάκι για το τζάμπα προμόσιον και τους τριακοσίους που μπήκανε στο μπλόγκ μου μόνο από αυτό σήμερις. Και επειδή έχω και ένα ίματζ να υποστηρίξω δίνω την κατάρα μου σε όσους μπερδευτήκανε με αυτό που έγραψα να χορέψουνε μπλουζ το love hurts με τον Γιώργο Τράγκα.

Νομίζω ότι αυτό το κείμενο έχει κάνει κοιλιά. Και η δικιά μου η κοιλιά έχει μεγαλώσει τώρα τελευταία γι αυτό και εγώ αποφάσισα να νηστέψω. Για πρωί θα τρώω πέντε φέτες ψωμί με μαρμέλαδα , το μεσημέρι μακαρόνια με γαρίδες και μανιτάρια και το βράδυ θα τρώω από τα νηστίσιμα της pizza hut. Τα γεύματα θα συνοδεύουν νταμιτζάνες με κρασί και ενδιάμεσα θα τσιμπάω και σοκολατάκια από σόγια.

Και επειδή είμαι και ολίγον άρρωστη και κλείστηκα στο σπίτι από τη βαρεμάρα μου αμόλησα το σκίουρο όξω και ξέχασα ότι δεν έχει ξυπνήσει ακόμα τελείως από τη χειμερία νάρκη και έτσι τον έχασα τον ρουφιάνο. Τον βρήκα να κοιμάται μέσα στο κουτί που βάζω τις κάλτσες μου και μόλις με είδε τον έπιασε μια τρεχάλα και για να μη τα πολυλογώ τον κυνηγούσα κανά δίωρο κάνοντας θεαματικά ακροβατικά μεταμορφώνοντας με σε κορίτσι λάστιχο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί όταν ήμουνα μικρή δε μου παίρνανε ζωάκια οι γονείς μου. Καλά βέβαια ίσως φταίει το ότι ένα Πάσχα μου είχαν πάρει από αυτά τα κίτρινα κοτοπουλάκια και εγώ το έβαζα να κοιμάται στο κρεβάτι μου ενώ το έπαιρνα αγκαλιά και μια μέρα ξύπνησα και το βρήκα στο ανάσκελο. 
:-(
Αυτή η βδομάδα θα είναι πολύυυυυυυυ μεγάλη. Καλή ανάσταση να έχουμε.

Το παντοτινά δικό σου κολοκύθι.



Υγ:  μπορούμε όλοι βροντοφωνάζοντας να τραγουδίσουμε το άι γουλντ ντου ένιθινγκκκκκκκκκκκκκκκκ φορ λοβ. ένιθινγκκκκκκκκκκκκκκκ φορ λόβ. Μπατ άι γοντι ντου δατ.
Υγ: Σε στίχους λέω να βάλω το a millions miles away -gallagher  αλλά βαριέμαι να το ψάξω. 
Υγ3:Αποστόλης Τότσικας γυμνός.