Μας έπρηξες τα παΐδια

Είναι κάποιες φορές που εύχομαι να είχα τους κοιλιακούς της Ορθούλα Παπαδάκου. Όχι για κανένα άλλον λόγω αλλά πρώτον για να σπάω καρύδια ανάμεσα στις φέτες και δεύτερον για να μη πιάνομαι όταν γελάω. Επίσης θα ήθελα να είχα το βυζί της Πάμελα Αντερσον για να δίνω θανατηφόρα βυζοσκάμπιλα σε όσους με εκνευρίζουν. Εντάξει γενικά δεν εκνευρίζομαι εύκολα. Εχω συνηθίσει τους τύπους που σου μιλάνε με τις ώρες για τα κατορθώματα τους , τα δεκατριάχρονα που δε μπορούν να πάρουν ούτε καν ένα χάπι και κάνουν σεξ, ανθρώπους που ακούνε radiohead και νομίζουν ότι πρόκειται για το καινούριο αγγλόφωνο συγκρότημα του Πλιάτσικα, αυτούς που μένουν σε σχέσεις χωρίς να γουστάρονται, τις γιαγιάδες που σπρώχνουνε στις εφορείες, τις χοντρές με άνιμαλ πριντ τάγκα στη παραλία, τους τριχωτούς χαμηλοκώλιδες με εφαρμοστό σορτάκι μαγιό από καουλτσούκ που παίζουν ρακέτες στη παραλία ασορτί με τα παπαράκια τους που κουνιούνται πέρα δώθε, τους δημοφιλείς της πλάκας, τους μουρμούριδες (καλή ώρα) , τους ανεγκέφαλα ρομαντικούς , αυτούς που συνωστίζονται όπου βλέπουν μπόγιο, τους εκκεντρικούς από μαλακία, τους θρήσκους από αγνοία, τους μίζερους κουλτουριάρηδες, τους αυτοαποκαλούμενους τρέντυ , τις παρθενοπιπίτσες και άλλους πολλούς που δε μου διαφεύγουνε αλλά τους διαφεύγω από μόνη μου. Αλλά έναν τύπο ανθρώπου δε μπορώ να αντέξω με τίποτα. Είναι ο κλασικός τύπος ανθρώπου, γιούνισεξ, που σε μία ταβέρνα , εκεί που έχεις πιει δυο – τρία κρασάκια και έχεις φάει και τη μισή φρατζόλα με τη τυροκαυτερή και εκεί που σου έρχεται η πιατέλα με τα παΐδάκια απλώνει δάχτυλο και αρχίζει να πατικώνει τα παΐδια ένα ένα για να διαλέξει το καλύτερο. Είναι ο ίδιος τύπος που θα φάει τη πέτσα από το αρνί το Πάσχα, ο ίδιος που στη σαλάτα θα φάει όλη τη παρμεζάνα και θα σου αφήσει τα μαρουλόφυλλα. Ε αυτό δε μπορώ να το ανεχτώ με τίποτα. Ειδικά όταν τσιμπάει το μπριζολίδι με το πιρούνι , το ανεβάζει μέχρι το ύψος της μύτης του , το γυρίζει γύρω γύρω κοιτώντας το με το βλέμμα που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε βλέμμα ετοιμόγεννης αγελάδας και γιατρού που ετοιμάζεται να σου κάνει εμβόλιο μου έρχεται να πάρω ένα μπαλόνι με ήλιων και να του το αδειάσω αργά και βασανιστικά στο αφτί του με τη μάταιη ,βεβαίως, προσμονή να απογειωθεί και εγώ να τον δέσω με το πράσινο κορδελάκι στο χέρι μου.
Ομολογουμένος τέτοιες αντιδράσεις δε βγαίνουν σε καλό ούτε στη παραπάνω περίπτωση , ούτε όταν πιάνεις τον γκόμενο σου με τη Ζβετλάνα. Εκεί λοιπόν έρχεται η αυτοσυγκέντρωση και η ψυχραιμία που έχεις διδαχτεί στα μαθήματα γιόγκα και κορδώνεις το ανάστημα σου λέγοντας ένα απλό « Διάλεξε εσύ πρώτα, εγώ θα τσιμπήσω έναν ακόμα ντοματοκεφτέ». Στη περίπτωση της Ζβετλάνας μη χρησιμοποιήσετε τη παραπάνω ατάκα , υποψιάζομαι ότι θα είναι καταστροφική και θα γαμηθεί η ψυχολογία σας.
Κάποια πράγματα δε νοούνται να συμβαίνουν, κάποιες κατηγορίες όμως είναι αναπόφευκτες να υπάρχουν. Και εκεί είναι που θα κάνεις το χρυσό τσακ ποτ μυρίζοντας τη δουλεία από την αρχή. Ε ρε , καλά κάνω και παραγγέλνω σουβλάκι κοτόπουλο.

Τρίτη - Πέμπτη μακαρόνια
φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια.
Και την Κυριακή έχει κρέας
τζάμπα είναι κι ο κουρέας.