Λωρίδα κλειστή

Στο δρόμο με τη καυτή άσφαλτο. Μαύρα πόδια κρατάνε με τα νύχια τους φτερά και πακέτα χαρτομάντιλα. Ο υπολογιστής τους φτύνει ακτινοβολία και στο λεωφορείο η γραβάτα ασφυκτιεί πιο πολύ από εσένα. Ανοίγεις το κουτί και γελάς. Γελάς καθώς ο οισοφάγος σου καταπίνει το ζεστό γιουβαρλάκι. Θέλει λίγο ακόμα λεμόνι. Για να μπορέσει να σε ανατινάξει. Να βγάλει σπίθες , λιγότερες από αυτές που προσπάθησες να αποφύγεις. Θα παίξεις κορώνα ή γράμματα και θα χάσεις όλα τα λεφτά σου στη λατέρνα. Θα σπάσεις τη βελόνα , θα κλείσεις τη μύτη σου όταν περνάς από δίπλα τους, θα αγαπάς κάθε μέρα ακόμα έναν άνθρωπο λιγότερο , θα τραγουδήσεις φορώντας το καλό σου φόρεμα , θα βάλεις στο ψυγείο το γιουβαρλάκι για να φας και αύριο και θα αφήσεις τη τηλεόραση ανοιχτή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.