Στρογγυλεμένες άκρες

Είναι προφανές ότι άμα πατικώσεις πολλά φιστίκια μαζί θα παρασκευάσεις φιστικοβούτηρο.
Αυτό βέβαια το λέω χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη μαζί με άλλα πολλά που έχω πει χωρίς να είμαι και πάλι απόλυτα σίγουρη.

Κάποιοι άλλοι όμως άνθρωποι διαφορετικοί από εμένα πιστεύουν ότι το φυστικοβούτηρο παράγεται ύστερα από μία χρονοβόρα , επίμονη και πολυσύνθετη διαδικασία.
Αυτό βέβαια το λέω χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη μαζί με άλλα πολλά που δεν έχω πει και ας ήμουνα απόλυτα σίγουρη.

Και έρχεται η στιγμή που ένα μαγικό μαχαίρι υψώνεται από το πουθενά , βουτιέται από μόνο του μέσα στο βαζάκι και κάθεται στο χέρι σου. Και εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πας στο φούρνο να πάρεις ψωμί.

Αλλά δε πας.

Εύχεται να μην είχε το μαχαίρι στρογγυλεμένες άκρες, να ήταν κοφτερό με μικρά δοντάκια με ένα χιλιοστό κενό ανάμεσα σε κάθε δοντάκι. Να το αρπάξει , να μπει μέσα στο δωμάτιο με τα φρούτα , να τα κόψει και να τα φάει όλα. Να γίνουν χίλια κομμάτια , να στάζουν και να λιώνουν μέσα στο στόμα του. Να κυλιστεί μαζί τους, να γίνουν ένα, να γίνει κόκκινος από τα υγρά , να αισθανθεί στο φουλ τη γεύση. Αλλά φοβάται να μαχαίρια με τις κοφτερές άκρες.

Επ παρεκτρέπεστε. Εδώ μιλάμε για φυστικοβούτηρο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω φάει ποτέ φυστικοβούτηρο. Το βρίσκω αηδιαστικό και άγευστο.

Ούτε να κλάψει δε ξέρει ο μαλάκας. Κάθετε τόση ώρα και καλύπτει με τα χέρια του το πρόσωπο του και δε μπορεί να κλάψει. Ανατριχιάζει ολόκληρός , πιέζεται ,κοπανάει τα πόδια του και τίποτα. Και του είχα πει όταν πάει να αλείψει τη φέτα να παίρνει το μαχαίρι με τις στρογγυλεμένες άκρες. Ηλίθιε, ηλίθιε, ηλίθιε.

Έκανα φουλ του άσου. Πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση. Δε ξέρω από πιο παιχνίδι είναι. Μόνο μπιρίμπα ξέρω και αυτή τη βαριέμαι. Εμένα το μόνο που μου αρέσει να κάνω είναι να αλείφω τους τοίχους με φυστικοβούτηρο και να κολλάω από πάνω τους άσπρο αφρολέξ. Μετά να παίρνω μαχαίρια από αυτά που έχουν μικρά δοντάκια με κενό ένα χιλιοστό ανάμεσα και να τα καρφώνω από απόσταση τεσσάρων μέτρων στο αφρολέξ. Σκοπός είναι να πετύχω τα σημεία που πίσω από το αφρολέξ έχουν κενό από το πασάλειμμα με φυστικοβούτηρο. Το παίζω συχνά αυτό το παιχνίδι.

Ήρθε σπίτι μου ενώ εγώ ήθελα να δω τηλεόραση .Βαριόμουνα και δεν τον ήθελα εκεί. Έκαστε στο τραπέζι μου και έφαγε όλα μου τα φρούτα. Δε του έδωσα ποτέ το δικαίωμα να φάει τα φρούτα μου. Παρακαλούσα να έρθει η στιγμή που θα έφευγε και όταν έφευγε παρακαλούσα να έρθει η στιγμή που θα ξανάρθει. Κάθε φορά χωρίς να τον βλέπω έπαιρνε ένα μικρό κομμάτι αφρολέξ και το έβαζε στη τσέπη του.

Κάθε φορά πριν φύγω ξεχνάω να κλείσω τα πατζούρια. Μπαίνουν μέσα τα περιστέρια και χέζουν τα πάντα. Τσιμπολογάνε φυστικοβούτηρο από τα κενά που έχει το αφρολέξ. Κάθε φορά λέω να τα κλείνω αλλά πάντα τα ξεχνάω.

Αυτή τη φορά δεν έδειχνε καλά. Η μπούκλα στα μαλλιά του είχε ατονήσει . Το πράσινο χρώμα στα μάτια φαινότανε θαμπό. Μου την έσπαγε ακόμα και τότε. Και όσο τον έβλεπα να αλείφει φυστικοβούτηρο με το μαχαίρι με τα δοντάκια τρελαινόμουνα. Αν και κάθε φορά που έβλεπα το αίμα μου άρεσε όλο και περισσότερο. Επιτέλους έφυγε. Νυστάζω τόσο. Θέλω να σε κατηγορήσω που χάλασες το αφρολέξ μου , αλλά δε μπορώ.