Χωρίς κάλτσα.
Από μικρή είχα ένα πρόβλημα , όταν περπατούσα πάταγα τα κορδόνια μου και έπεφτα κάτω. Το πρόβλημα αυτό με καταδυναστεύει μέχρι και σήμερα, έχω δοκιμάσει τα πάντα, προσπαθώ να συντονίσω τα πόδια μου, δένω πιο σφιχτά τα κορδόνια αλλά τίποτα. Πάντα πατάω την άκρη , προσγειώνομαι με τα γόνατα και ματώνουν.
Εχθές το βράδυ λοιπόν είχα μία κοινωνική υποχρέωση. Ο γείτονας μου που μεγαλώσαμε μαζί πήρε ένα υπέρογκο ποσό ως επίδομα μικρών επιχειρήσεων και αποφάσισε να πάει στη Βιέννη να επεκτείνει το χασάπικο βιολογικών προϊόντων που διατηρούσε στον Κολωνό για χρόνια. Μας είχε καλέσει λοιπόν το βράδυ σε ένα σουαρέ ευρωπαϊκών προδιαγραφών στο ρουφ γκάρντεν του σπιτιού του. Εγώ ήθελά να βάλω τα καινούρια μου παπούτσια , αυτά που δένουνε με κορδέλες μέχρι το γόνατο. Και τα έβαλα.
Κρατούσα στο χέρι το τεράστιο κουτί με τον φιόγκο , φτάνοντας με μία ώρα καθυστέρηση. Φίλησα τον γείτονα και τη γυναίκα του και του ευχήθηκα καλή σταδιοδρομία και καλή δύναμη στη ξενιτιά. Κάθισα λίγο να ξαποστάσω δίπλα στη πισίνα πίνοντας το μπλάντι- μέρι μου. Τότε με πλησίασε ένας άντρας γύρω στα σαρανταπέντε με και μου έδωσε τη κάρτα του λέγοντας μου ότι είναι παραγωγός σε ένα από τα μεγαλύτερα τσίρκα του κόσμου και με ήθελε να συμμετάσχω στο πρόγραμμα του ως θηριοδαμάστρια.
Βρήκα τη πρόταση του δελεαστική, έκρυψα τη κάρτα του στη κωλότσεπη και συνέχιζα να καταβροχθίζω καναπεδάκια. Έκανα σχέδια για τη καινούρια μου ζωή η οποία θα διαδραματιζότανε μέσα σε ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο. Κάτι τέτοιο πάντα με δελέαζε. Βέβαια θα άφηνα πίσω τον Χαρίλαο, τη δουλειά μου και 7 γκαρσονιέρες που νοίκιαζα σε Ρωσίδες.
Εκείνη τη στιγμή από το πουθενά βρέθηκε μπροστά μου μια γυναίκα. Ήταν ψηλή, φορούσε ένα μαύρο μακρύ φόρεμα και κόκκινο κραγιόν. Μου είπε ότι ήταν η γραμματέας του παραγωγού και μου ζήτησε να την ακολουθήσω για να γνωρίσω το υπόλοιπο επιτελείο. Έχοντας στο μυαλό μου ξεκάθαρο στόχο γι αυτό που θέλω να κάνω την ακολουθώ χωρίς καμία άρνηση. Βγαίνουμε μαζί έξω από το κτίριο ενώ εκείνη με κοιτάζει βλοσυρά. Μόλις κλείσαμε τη πόρτα πίσω μας με αρπάζει ένας χοντρός νεαρός ενώ κρατώντας μου τα χέρια προσπαθούσε να με βάλει σε ένα βανάκι. Για κακή του τύχη όμως έχοντας μια πλήρη γκάμα γνώσεων από πολεμικές τέχνες του έριξα μια κλωτσιά στο μάτι και τον αφήνα αναίσθητο ενώ εγώ μπόρεσα να του ξεφύγω. Τότε βγήκανε από το βανάκι τέσσερις ντακλαράδες και άρχισε ένα ανθρωποκυνηγητό σε όλο το κτίριο. Καθώς έτρεχα ιδρωμένη και πανικόβλητη ευχαριστούσα το γούστο μου που με έκανε να διαλέξω ένα τόσο γερό και βολικό παπούτσι που ήταν ότι πρέπει για τέτοιες καταστάσεις που συνηθίζεται να μου συμβαίνουν.
Ανέβηκα έξι ορόφους και κρύφτηκα μέσα στο λεβητοστάσιο. Προσπαθούσα να συγχρονίσω την αναπνοή μου με τον ήχο του ασανσέρ για να μη γίνω αντιληπτή. Δε μπορούσα να καταλάβω τι θέλανε αυτοί οι άνθρωποι από εμένα. Από ψηλά έβλεπα το σπίτι μου και τον Χαρίλαο να βλέπει σε επανάληψη το Καφέ της Χαράς και ευχόμουν όσο τίποτα άλλο να ήμουν εκεί. Όταν αντιλήφθηκα ότι είχαν χάσει τα βήματα μου βγήκα και κατευθύνθηκα ξανά στο χώρο της δεξίωσης. Κοιτώντας δεξιά και αριστερά πήγα στο μπαρ και ήπια μονορούφι ένα ακόμα μπλάντι μέρι και πέντε σφηνάκια τεκίλα κίτρινη.
Νιώθω ένα τράνταγμα στη πλάτη μου, γυρίζω και βλέπω τον άγνωστο άντρα.
- Απόψε θα γίνεις δική μου.
- Τι θέλεις από εμένα?
- Τα πόδια σου.
- Τα πόδια μου?
Μου έγνεψε θετικά με ένα τρομακτικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του ενώ μου έδειχνε το όπλο του με ακτίνες λέιζερ από το μπέρμπερις σακάκι του.
Πίνω ένα μπλάντι μέρι ακόμα και τον προσκαλώ να πάμε στο δωμάτιο της υπηρεσίας. Θα έφτανα ως το τέλος.
Μπαίνουμε μέσα.
- Λοιπόν καριόλη, πες μου τι θέλεις από εμένα.
- Είναι απλό κουκλίτσα. Θέλω τα παπούτσια σου. Στο κάτω μέρος της σόλας υπάρχει ένας μυστικός κωδικός που ανοίγει μια θυρίδα με χρυσά φλουριά.
- Δε σου δίνω τίποτα.
- Σε εσένα είναι άχρηστα. Δεν μπορείς να αποδικωποιησεις τον κωδικό.
- Από εμένα δε θα πάρεις τίποτα καριόλη.
Πριν τελειώσω τη τελευταία μου πρόταση τον κλωτσάω αιφνίδια στα απόκρυφα και του αρπάζω το όπλο. Τον σημάδεψα στα πόδια και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου αφήνοντας τον να αιμορραγεί.
Παίρνω την εσάρπα μου, χαιρέτησα τον γείτονα και πέρασα το δρόμο γελώντας για να πάω στο σπίτι μου. Ο Χαρίλαος κοιμότανε. Έπλυνα το πρόσωπο μου και πήγα στη κουζίνα για να πιο νερό. Ένα συναίσθημα πλήρους ικανοποίησης διέγειρε όλα τα κύτταρα μου. Βάζω το μπουκάλι στο ψυγείο και την ώρα που πήγα να βάλω το φορτιστή του κινητού μου στη πρίζα , πάτησα τα κορδόνια μου και χτύπησα το πόδι μου στη γωνία του φούρνου.
Εχθές το βράδυ λοιπόν είχα μία κοινωνική υποχρέωση. Ο γείτονας μου που μεγαλώσαμε μαζί πήρε ένα υπέρογκο ποσό ως επίδομα μικρών επιχειρήσεων και αποφάσισε να πάει στη Βιέννη να επεκτείνει το χασάπικο βιολογικών προϊόντων που διατηρούσε στον Κολωνό για χρόνια. Μας είχε καλέσει λοιπόν το βράδυ σε ένα σουαρέ ευρωπαϊκών προδιαγραφών στο ρουφ γκάρντεν του σπιτιού του. Εγώ ήθελά να βάλω τα καινούρια μου παπούτσια , αυτά που δένουνε με κορδέλες μέχρι το γόνατο. Και τα έβαλα.
Κρατούσα στο χέρι το τεράστιο κουτί με τον φιόγκο , φτάνοντας με μία ώρα καθυστέρηση. Φίλησα τον γείτονα και τη γυναίκα του και του ευχήθηκα καλή σταδιοδρομία και καλή δύναμη στη ξενιτιά. Κάθισα λίγο να ξαποστάσω δίπλα στη πισίνα πίνοντας το μπλάντι- μέρι μου. Τότε με πλησίασε ένας άντρας γύρω στα σαρανταπέντε με και μου έδωσε τη κάρτα του λέγοντας μου ότι είναι παραγωγός σε ένα από τα μεγαλύτερα τσίρκα του κόσμου και με ήθελε να συμμετάσχω στο πρόγραμμα του ως θηριοδαμάστρια.
Βρήκα τη πρόταση του δελεαστική, έκρυψα τη κάρτα του στη κωλότσεπη και συνέχιζα να καταβροχθίζω καναπεδάκια. Έκανα σχέδια για τη καινούρια μου ζωή η οποία θα διαδραματιζότανε μέσα σε ένα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο. Κάτι τέτοιο πάντα με δελέαζε. Βέβαια θα άφηνα πίσω τον Χαρίλαο, τη δουλειά μου και 7 γκαρσονιέρες που νοίκιαζα σε Ρωσίδες.
Εκείνη τη στιγμή από το πουθενά βρέθηκε μπροστά μου μια γυναίκα. Ήταν ψηλή, φορούσε ένα μαύρο μακρύ φόρεμα και κόκκινο κραγιόν. Μου είπε ότι ήταν η γραμματέας του παραγωγού και μου ζήτησε να την ακολουθήσω για να γνωρίσω το υπόλοιπο επιτελείο. Έχοντας στο μυαλό μου ξεκάθαρο στόχο γι αυτό που θέλω να κάνω την ακολουθώ χωρίς καμία άρνηση. Βγαίνουμε μαζί έξω από το κτίριο ενώ εκείνη με κοιτάζει βλοσυρά. Μόλις κλείσαμε τη πόρτα πίσω μας με αρπάζει ένας χοντρός νεαρός ενώ κρατώντας μου τα χέρια προσπαθούσε να με βάλει σε ένα βανάκι. Για κακή του τύχη όμως έχοντας μια πλήρη γκάμα γνώσεων από πολεμικές τέχνες του έριξα μια κλωτσιά στο μάτι και τον αφήνα αναίσθητο ενώ εγώ μπόρεσα να του ξεφύγω. Τότε βγήκανε από το βανάκι τέσσερις ντακλαράδες και άρχισε ένα ανθρωποκυνηγητό σε όλο το κτίριο. Καθώς έτρεχα ιδρωμένη και πανικόβλητη ευχαριστούσα το γούστο μου που με έκανε να διαλέξω ένα τόσο γερό και βολικό παπούτσι που ήταν ότι πρέπει για τέτοιες καταστάσεις που συνηθίζεται να μου συμβαίνουν.
Ανέβηκα έξι ορόφους και κρύφτηκα μέσα στο λεβητοστάσιο. Προσπαθούσα να συγχρονίσω την αναπνοή μου με τον ήχο του ασανσέρ για να μη γίνω αντιληπτή. Δε μπορούσα να καταλάβω τι θέλανε αυτοί οι άνθρωποι από εμένα. Από ψηλά έβλεπα το σπίτι μου και τον Χαρίλαο να βλέπει σε επανάληψη το Καφέ της Χαράς και ευχόμουν όσο τίποτα άλλο να ήμουν εκεί. Όταν αντιλήφθηκα ότι είχαν χάσει τα βήματα μου βγήκα και κατευθύνθηκα ξανά στο χώρο της δεξίωσης. Κοιτώντας δεξιά και αριστερά πήγα στο μπαρ και ήπια μονορούφι ένα ακόμα μπλάντι μέρι και πέντε σφηνάκια τεκίλα κίτρινη.
Νιώθω ένα τράνταγμα στη πλάτη μου, γυρίζω και βλέπω τον άγνωστο άντρα.
- Απόψε θα γίνεις δική μου.
- Τι θέλεις από εμένα?
- Τα πόδια σου.
- Τα πόδια μου?
Μου έγνεψε θετικά με ένα τρομακτικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του ενώ μου έδειχνε το όπλο του με ακτίνες λέιζερ από το μπέρμπερις σακάκι του.
Πίνω ένα μπλάντι μέρι ακόμα και τον προσκαλώ να πάμε στο δωμάτιο της υπηρεσίας. Θα έφτανα ως το τέλος.
Μπαίνουμε μέσα.
- Λοιπόν καριόλη, πες μου τι θέλεις από εμένα.
- Είναι απλό κουκλίτσα. Θέλω τα παπούτσια σου. Στο κάτω μέρος της σόλας υπάρχει ένας μυστικός κωδικός που ανοίγει μια θυρίδα με χρυσά φλουριά.
- Δε σου δίνω τίποτα.
- Σε εσένα είναι άχρηστα. Δεν μπορείς να αποδικωποιησεις τον κωδικό.
- Από εμένα δε θα πάρεις τίποτα καριόλη.
Πριν τελειώσω τη τελευταία μου πρόταση τον κλωτσάω αιφνίδια στα απόκρυφα και του αρπάζω το όπλο. Τον σημάδεψα στα πόδια και έκλεισα τη πόρτα πίσω μου αφήνοντας τον να αιμορραγεί.
Παίρνω την εσάρπα μου, χαιρέτησα τον γείτονα και πέρασα το δρόμο γελώντας για να πάω στο σπίτι μου. Ο Χαρίλαος κοιμότανε. Έπλυνα το πρόσωπο μου και πήγα στη κουζίνα για να πιο νερό. Ένα συναίσθημα πλήρους ικανοποίησης διέγειρε όλα τα κύτταρα μου. Βάζω το μπουκάλι στο ψυγείο και την ώρα που πήγα να βάλω το φορτιστή του κινητού μου στη πρίζα , πάτησα τα κορδόνια μου και χτύπησα το πόδι μου στη γωνία του φούρνου.
.
Coyness is nice, and Coyness can stop you
From saying all the things in Life you'd like to
So, if there's something you'd like to try
If there's something you'd like to try
Ask me I wont say no, how could I?
(The Smiths )
