Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2007

Μομέντο

Αύριο το πρωί θα ξυπνήσω από τη κόρνα σου.
Θα κατέβω κάτω ξεμαλλιασμένη ,φορώντας φόρμα και στο χέρι μου θα κρατάω σοκολατάκια για να σου δώσω. Θα πάμε να πάρουμε καφέ στο χάρτινο ποτήρι και θα πάμε στη παραλία. Θα τρέχουμε πάνω κάτω , εσύ θα με τσιμπάς και εγώ θα σου κλέβω τα σοκολατάκια που σου έδωσα. Θα λαχανιάσεις τόσο πολύ και μετά θα σε κοροϊδεύω επειδή δεν αντέχεις και θα ξαπλώσουμε κάτω και τα μαλλιά σου θα ανακατευτούν με την άμμο. Θα ακούμε τα παιδάκια να φωνάζουνε και εμείς θα τραγουδάμε ακόμα πιο δυνατά για να καλύψουμε τις φωνές τους. Ύστερα θα με κρατήσεις αγκαλιά και θα μείνουμε ακίνητοι για λίγο μέχρι να μη μπορούν οι ωμοί σου να με ζεστάνουν άλλο. Τότε θα αρχίσω να γκρινιάζω ότι κρυώνω και εσύ δε θα μου δίνεις με τίποτα το παλτό σου για να με εκνευρίσεις. Θα κάνω ότι τσαντίστηκα και θα σου κρατάω μούτρα και εσύ θα γελάς και θα με εκνευρίζεις ακόμα περισσότερο. Θα πιάσεις με τα μεγάλα σου δάχτυλα το πρόσωπο μου και θα με ρίξεις ακόμα μία φορά. Θα περπατάμε δίπλα δίπλα και θα φιλιόμαστε πεταχτά και θα γελάω λέγοντας σου ότι μοιάζουμε με τα ξενέρωτα ζευγαράκια που βλέπουμε στις ταινίες. Θα με προσπεράσεις για να παίξεις με τα αδέσποτα που μας ακολουθούν και το πρόσωπο σου θα χρωματίζεται όλο και περισσότερο. Μετά θα πάμε σπίτι σου και θα με αναγκάσεις να μαγειρέψω. Εσύ θα βάλεις μουσική και εγώ θα ζηλεύω γιατί έχεις περισσότερους δίσκους από εμένα. Εγώ ύστερα θα σε αναγκάσω να φας το άνοστο φαγητό που μαγείρεψα και εσύ θα μου τονίσεις ότι μαζί σου θα μάθω να μαγειρεύω. Θα βαρύνεις και θα θες να κάτσεις στον υπολογιστή και εγώ θα βαριέμαι αφόρητα. Θα σε ενοχλώ μέχρι να σε σηκώσω για να μου μάθεις τα βήματα. Θα με πεις ατσούμπαλη και μετά θα με κοιτάξεις με εκείνο το βλέμμα που ξέρω καλά. Θα με πλησιάσεις και θα σε νιώθω να καις. Και ύστερα θα καούμε μαζί. Θα κοιμηθείς αμέσως μετά και εγώ θα έχω ταχυπαλμία. Θα σε ξυπνήσω με ένα φιλί ενώ εσύ θα με σπρώχνεις γιατί θες να κοιμηθείς και άλλο. Θα μπούμε στο αυτοκίνητο και θα σταματήσουμε για να φάμε παγωτό στο δρόμο. Θα σε πασαλείβω με τα χέρια μου και εσύ θα σιχαίνεσαι. Θα φτάσουμε στο σπίτι μου, θα κοιταχτούμε θα βγω έξω και εσύ θα με κοιτάς μέχρι να φτάσω στην είσοδο. Θα ανέβω πάνω θα βάλω το τραγούδι που άκουγα όταν σε γνώρισα και θα με πάρει ο ύπνος χαμογελώντας.
Αύριο το πρωί θα τρομάξω από τη κόρνα μου.

Two souls in one mind
Two bodies one
If it's a dream I don't wanna wake
And if not, I'll never sleep again
Threatened and helpless
That's how I feel
And though I don't know you anymore
I'm sure that I once did
( raining pleasure)

Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

Περίεργη ατμόσφαιρα

Το εσωτερικό μου τηλέφωνο χτύπησε. Κατέβηκα στο γραφείο του. Με κοίταξε έντονα με τα μαύρα του μάτια και μου είπε πόσο σημαντική είναι η δουλεία μου. Με επιβράβευσε με διακόσια ευρώ παρά πάνω και έκλεισα τη πόρτα του γραφείου του χαρούμενη.

Γύρισα σπίτι και η μαμά μου είχε έτοιμο φαγητό , κοκκινόψαρο με καρρότα στη κατσαρόλα που μου αρέσει πολύ. Χώθηκα στη αγκαλιά της και την έκανα ευτυχισμένη με τη χαρά μου. Μετά από λίγο ήρθε και ο μπαμπάς μου και φάγαμε όλοι μαζί. Μου είπαν πόσο περήφανοι είναι για τη κόρη τους.

Το βράδυ πήγα στο Γιάννη. Μου έβαλε να ακούσω ένα καινούριο τραγούδι που έγραψε και λέγαμε για ώρες τα νέα μας. Μου είπε ότι είμαι η πιο ωραία γκόμενα που είχε ποτέ και ότι κάνω τις καλύτερες πίπες.

-Γεια σου Στέλλα.
-Γεια σου Άννα.


Ο Μάκης έκανε να γυρίσει αλλά δε τα κατάφερε. Του έφτιαξα λουκάνικα τηγανιτά. Είναι γλύκας ο αδελφούλης μου όταν γουργουρίζει το στομαχάκι του.

- Γεια σου Αντώνη.



Πέταξα κάτω τη τσάντα και ξάπλωσα στο κρεβάτι με τα πόδια προς τα πάνω να ακουμπάνε στους τοίχους. Έχω αδυνατίσει τώρα τελευταία. Δε ξέρω γιατί. Έβαλα να ακούσω joy division και σκεφτόμουνα πολύ έντονα τη Σοφία.

Τι να κάνει ρε γαμώτο η Σοφία?

Πως ξεχάστηκα έτσι ρε πούστη μου. Πρέπει να πάρω δώρο για τον Αποστόλη , να βγάλω το σκύλο βόλτα και να πάρω και λεφτά από τη τράπεζα. Πότε πήγε 8 η ώρα?

- Γεια σου Άρη.
- Γεια σου Κατερίνα.



Καλά μη τολμήσεις και ξανασηκώσεις χέρι πάνω μου!

Είναι κάποιες φορές λίγο πριν κοιμηθώ που κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά και ακουμπάω τη παλάμη μου στο τοίχο. Περιμένω εκεί λες και θα έρθει κάποιος και θα τη κλείσει στα χέρια του.


Ρε συ, πέθανε ο Σωτήρης. Το ήξερες? Εντάξει μεγάλος ήτανε αλλά κρίμα.


- Είσαι τόσο γλυκιά μωράκι μου.
- Αλήθεια το λες?
- Ναι.
- Είμαι τόσο ευτυχισμένη που είσαι μαζί μου. Θέλω να το πω σε όλο τον κόσμο.


Νομίζω ότι ο Μιχάλης με κερατώνει. Θέλω να χωρίσω. Πρέπει να προετοιμάσω τα παιδιά. Να το κάνω?

- Σε χρειάζομαι Γιώργο.

Και ένα και δύο και τρία. Ψηλά το πόδι, να το νιώθουμε να τραβάει. Έλα λίγο ακόμα.

- Ρε μαλάκα πολύ καύλα δεν είναι η Μαρία.?
- Ναι ρε συ. Αλλά χοντρή δεν είναι?

Έτσι και αλλιώς η Μαρία γουστάρει τον Νίκο. Τζάμπα κόπος παιδιά.

Θέλω μωρό. Έχω φτάσει πια τα τριάντα οκτώ. Θέλω μωρό.

Κοιτάω από το παράθυρο. Δε βλέπω τα δεκάδες αυτοκίνητα που περνάνε. Βλέπω μόνο θάλασσα. Μόνο θάλασσα βλέπω. Και σκέφτομαι γιατί να είμαι εδώ.



Δε έχει πάρει τηλέφωνο από τότε. Καλύτερα. Ούτε εγώ τον πήρα. Τελείωσε, έτσι και αλλιώς δε τον σκέφτομαι πια. Πολύ καλύτερα.

- Γεια σου Βασίλη.
- Γεια σου Φώτη .



Θέλω να παραιτηθώ από αυτή τη δουλεία. Δε νομίζω ότι έχω να δώσω κάτι άλλο. Τόσα χρόνια και καμία ανταμοιβή. Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω.

Είμαι τόσο μα τόσο ευτυχισμένη.



Ρε γαμώτο πως είναι δυνατόν να το έπαθα εγώ αυτό? Ίσως φταίει και η γκόμενα. Ρε συ σου λέω δε σηκωνότανε με τίποτα. Ντρέπομαι.

Την αγαπάω.

Φόραγε ένα ατσαλάκωτο κουστούμι. Συνέδεσε τον μπροτσέκτορα και άρχισε να μιλάει. Η παρουσίαση του καινούριου μοντέλου άρχισε με μισή ώρα καθυστέρηση. Ο Γιώργος, ο Βασίλης, η Κατερίνα, ο Αποστόλης, η Μαρία, ο Αντώνης, η Σοφία, ο Γιάννης, η Στέλλα , η Άννα, ο Φώτης, ο Νίκος, ο Άρης και εγώ ήμασταν από ώρα στη θέση μας και περιμέναμε να ξεκινήσει.

Walk in silence,
Don't turn away, in silence.
Your confusion,
My illusion,
Worn like a mask of self-hate,
Confronts and then dies.
Don't walk away.

People like you find it easy,
Naked to see,
Walking on air.
Hunting by the rivers,
Through the streets,
Every corner abandoned too soon,
Set down with due care.
Don't walk away in silence,
Don't walk away.

(joy division)

Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007

Un-hole me

Εχθές το βράδυ έτρωγα έμενταλ με ψωμί και κράταγα και στο χέρι μου ένα ποτήρι κόκα κόλα. Μου αρέσει να τρώω όρθια. Γενικότερα τα πράγματα τα κάνω στο πόδι αλλά εδώ η περίπτωση ήταν ιδιάζουσα. Εκεί που έκανα μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό μου μπερδεύεται το δάχτυλο μου και χώνεται στη τρύπα του τυριού. Δε ξέρω πως τα κατάφερα αλλά το τυρί έφυγε από τα χέρια μου και έπεσε μέσα στο ποτήρι. Η στιγμή αυτή ήταν λυπηρή. Έβλεπα το τυράκι μου να αφρίζει μέσα στη κόκα κόλα. Στην αρχή είπα να το βγάλω και να το φάω αλλά σκέφτηκα ότι δε μου αρέσει να μπερδεύω τις γεύσεις. Πέταξα το τυρί και έχυσα τη κόκα κόλα αλλά για κακή μου τύχη δεν είχα άλλο τυρί στο ψυγείο.

Πάντα είχα την απορία γιατί μερικά τυριά έχουν τρύπες. Γενικά εδώ που τα λέμε δε τα πήγαινα καλά μαζί τους. Από μία άποψη πάντα. Από την άλλη μεριά πάντα πίστευα ότι η κάθε τρύπα έχει το δικό της βουλωτήρα. Ας πούμε η χέστρα έχει το καπάκι, το μπουκάλι το φελλό, η μπανιέρα τη τάπα και πάει λέγοντας. Και ύλη ξέρει να καλύπτει τα σημεία της ένα ένα. Το χώμα ας πούμε κάνει τους σπόρους να γίνονται λουλούδια. Αν δεν υπήρχαν οι τρυπίτσες για να περνάει ο αέρας τα λουλούδια δε θα μεγαλώνανε ποτέ.
Αλλά από την άλλη υπάρχει και η περίπτωση της τρύπας στο δρόμο. Στη καλύτερη περίπτωση πέφτεις με το αυτοκίνητο και σου στραβώνει η ζάντα. Στη χειρότερη πέφτεις με τα πόδια και σου στραβώνει η φάτσα.
Εμπιστευτικά νομίζω ότι το παν είναι να έχεις το σωστό βυθόμετρο. Ακόμα καλύτερα είναι να κόβει το μάτι σου. Το βλέπεις το μέγεθος και υπολογίζεις αν σε παίρνει ή όχι ανάλογα πάντα και με τις αναρτήσεις σου .

Πεινούσα ακόμα λίγο. Άνοιξα το ντουλάπι και βρήκα κάτι κουλουράκια βουτύρου από αυτά με τη τρύπα στη μέση. Τα έβαζα στο δάχτυλο μου και τα μασούλαγα γυρνώντας τα. Έφαγα πέντε. Στην αρχή μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα ότι μπορεί να μου πέσουν κάτω αλλά κατέληξα σε κάτι απλό. Οι τρύπες τελικά γίνονται επικίνδυνες μόνο όταν έχεις συνηθίσει το ίσιωμα.

Reincarnate, play the game
Again and again and again
(iron maiden)

Τετάρτη, Μαρτίου 14, 2007

7

Μετά από παρότρυνση της Αντιγόνης η φίνος φιλμ παρουσιάζει:


7. Παρασκευή και 13.

Το απόλυτο θρίλερ , τρομακτικό και όσο γελοίο χρειάζεται. Το έχω συνδιασμένο με μία υπέροχη βδομάδα που είδα μαζεμένα τα πέντα πρώτα. Αξεπέραστο.

6.Closer.

Γλυκιά , αισθησιακή και μυστηριώδης, με ωραίες ερμηνείες και έναν θεογκόμενο να παίζει. Τι άλλο?



5. Blow


Περιπετειώδης και όσο παρακμιακή χρειάζεται. Όμορφο ημιαληθές θέμα και με πρωταγωνιστή τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου ηθοποιό της γενιάς του.





4.Κουρδιστό πορτοκάλι.

Ε τι γιατί?



3. Όλα για τη μητέρα μου.
Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Κιτς, διαστροφή και συγκίνηση.



2. Snatch


Ληστείες, τρέξιμο, ένταση, απατεωνιά, έντονοι ρυθμοί, σύγχρονο αίμα. Τίποτα καλύτερο.



1.Trainspotting
Δε θυμάμαι πόσες φορές την έχω δει. Θυμάμαι ξεχωριστά τα συναισθήματα που προκαλεί ένα ένα. Choose life.





Πάσα στους neofito , tanila, fukuru, numb και Switchblade Sister .

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Μας έπρηξες τα παΐδια

Είναι κάποιες φορές που εύχομαι να είχα τους κοιλιακούς της Ορθούλα Παπαδάκου. Όχι για κανένα άλλον λόγω αλλά πρώτον για να σπάω καρύδια ανάμεσα στις φέτες και δεύτερον για να μη πιάνομαι όταν γελάω. Επίσης θα ήθελα να είχα το βυζί της Πάμελα Αντερσον για να δίνω θανατηφόρα βυζοσκάμπιλα σε όσους με εκνευρίζουν. Εντάξει γενικά δεν εκνευρίζομαι εύκολα. Εχω συνηθίσει τους τύπους που σου μιλάνε με τις ώρες για τα κατορθώματα τους , τα δεκατριάχρονα που δε μπορούν να πάρουν ούτε καν ένα χάπι και κάνουν σεξ, ανθρώπους που ακούνε radiohead και νομίζουν ότι πρόκειται για το καινούριο αγγλόφωνο συγκρότημα του Πλιάτσικα, αυτούς που μένουν σε σχέσεις χωρίς να γουστάρονται, τις γιαγιάδες που σπρώχνουνε στις εφορείες, τις χοντρές με άνιμαλ πριντ τάγκα στη παραλία, τους τριχωτούς χαμηλοκώλιδες με εφαρμοστό σορτάκι μαγιό από καουλτσούκ που παίζουν ρακέτες στη παραλία ασορτί με τα παπαράκια τους που κουνιούνται πέρα δώθε, τους δημοφιλείς της πλάκας, τους μουρμούριδες (καλή ώρα) , τους ανεγκέφαλα ρομαντικούς , αυτούς που συνωστίζονται όπου βλέπουν μπόγιο, τους εκκεντρικούς από μαλακία, τους θρήσκους από αγνοία, τους μίζερους κουλτουριάρηδες, τους αυτοαποκαλούμενους τρέντυ , τις παρθενοπιπίτσες και άλλους πολλούς που δε μου διαφεύγουνε αλλά τους διαφεύγω από μόνη μου. Αλλά έναν τύπο ανθρώπου δε μπορώ να αντέξω με τίποτα. Είναι ο κλασικός τύπος ανθρώπου, γιούνισεξ, που σε μία ταβέρνα , εκεί που έχεις πιει δυο – τρία κρασάκια και έχεις φάει και τη μισή φρατζόλα με τη τυροκαυτερή και εκεί που σου έρχεται η πιατέλα με τα παΐδάκια απλώνει δάχτυλο και αρχίζει να πατικώνει τα παΐδια ένα ένα για να διαλέξει το καλύτερο. Είναι ο ίδιος τύπος που θα φάει τη πέτσα από το αρνί το Πάσχα, ο ίδιος που στη σαλάτα θα φάει όλη τη παρμεζάνα και θα σου αφήσει τα μαρουλόφυλλα. Ε αυτό δε μπορώ να το ανεχτώ με τίποτα. Ειδικά όταν τσιμπάει το μπριζολίδι με το πιρούνι , το ανεβάζει μέχρι το ύψος της μύτης του , το γυρίζει γύρω γύρω κοιτώντας το με το βλέμμα που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε βλέμμα ετοιμόγεννης αγελάδας και γιατρού που ετοιμάζεται να σου κάνει εμβόλιο μου έρχεται να πάρω ένα μπαλόνι με ήλιων και να του το αδειάσω αργά και βασανιστικά στο αφτί του με τη μάταιη ,βεβαίως, προσμονή να απογειωθεί και εγώ να τον δέσω με το πράσινο κορδελάκι στο χέρι μου.
Ομολογουμένος τέτοιες αντιδράσεις δε βγαίνουν σε καλό ούτε στη παραπάνω περίπτωση , ούτε όταν πιάνεις τον γκόμενο σου με τη Ζβετλάνα. Εκεί λοιπόν έρχεται η αυτοσυγκέντρωση και η ψυχραιμία που έχεις διδαχτεί στα μαθήματα γιόγκα και κορδώνεις το ανάστημα σου λέγοντας ένα απλό « Διάλεξε εσύ πρώτα, εγώ θα τσιμπήσω έναν ακόμα ντοματοκεφτέ». Στη περίπτωση της Ζβετλάνας μη χρησιμοποιήσετε τη παραπάνω ατάκα , υποψιάζομαι ότι θα είναι καταστροφική και θα γαμηθεί η ψυχολογία σας.
Κάποια πράγματα δε νοούνται να συμβαίνουν, κάποιες κατηγορίες όμως είναι αναπόφευκτες να υπάρχουν. Και εκεί είναι που θα κάνεις το χρυσό τσακ ποτ μυρίζοντας τη δουλεία από την αρχή. Ε ρε , καλά κάνω και παραγγέλνω σουβλάκι κοτόπουλο.

Τρίτη - Πέμπτη μακαρόνια
φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια.
Και την Κυριακή έχει κρέας
τζάμπα είναι κι ο κουρέας.

Κυριακή, Μαρτίου 04, 2007

Μέχρι το λαιμό.

«Νομίζω ότι έχεις μπλέξει με τα σκατά.»

«Πιθανότατα, αλλά υποψιάζομαι ότι τα σκατά που λες τα έχεις και εσύ στο μπαλκόνι σου και φυτεύεις πάνω τους μαϊντανούς.»

Ο Γιώργος μάλλον παρά ήτανε συνηθισμένος για τα γούστα μου. Θεωρητικά πάντα. Ήτανε ψηλός, όχι όμως αρκετά. Είχα μαύρα μαλλιά και άσπρο δέρμα. Είχε λίγες τρίχες στο στέρνο και ξύριζε το χνούδι γύρω από τον αφαλό. Δούλευε πολλές ώρες, αλλά όχι τόσες ώστε να το κάνουν φάινανς μάναγκερ. Και έξυπνος ήταν , αλλά όχι περισσότερο από εμένα. Περνούσαμε τα βράδια μας ευχάριστα. Έφτιαχνε κρέπες σοκολάτα και βλέπαμε ταινίες. Μετά κάναμε σεξ. Ωραίο σεξ δε μπορώ να πω. Αλλά μια γυναίκα που πλησιάζει τα τριάντα σα και μένα θέλει κάτι παραπάνω. Ίσως κάτι σαν τον Χιου Γκραντ στις ταινίες. ( πρότυπο όμορφου άντρα, σέξυ, αναγνωρισμένου, τρυφερού, γκομενιάρη αλλά πιστού , σπιρτόζου , γυμνασμένου, σκεπτόμενου, λίγο αλήτη κ.τ.λ) .

Χωρίσαμε ήσυχα και πολιτισμένα.. Και τότε ερωτεύτηκα τρελά τον Μάρκο, πέντε χρόνια μικρότερος από εμένα. Ο Μάρκος ήταν αριστερός , από τους κανονικούς αριστερούς - όχι τους δήθεν. Δούλευε ως φωτογράφος. Ασχημούλης βέβαια άλλα κατάφερε να τραβήξει τη προσοχή μου. Ε καλά και εγώ όχι ότι είμαι και καμία κουκλάρα. Πίναμε μπύρες στη παραλία και τα καλοκαίρια μαζευόμασταν παρέα και τραγουδάγαμε Θεοδωράκη. Τα καλά του Θεοδωράκη, όχι τα ξενέρωτα.

Χωρίσαμε με τον Μάρκο μετά από δύο χρόνια. Παθιασμένα. Με κλάματα , παρακάλια και υστερίες. Για δύο μήνες πηδιόμασταν στο όρθιο μέχρι να το πάρουμε απόφαση. Τέλειο σεξ δε μπορώ να πω.

TEN YEARS AFTER:

(Everywhere is freaks and hairies
Dykes and fairies, tell me where is sanity
Tax the rich, feed the poor
Till there are no rich no more)



Σήμερα είμαι παντρεμένη με τον Πέτρο. Έχουμε δύο παιδιά. Τον Αντώνη και τη Σοφία. Είναι καλοί μαθητές. Ο Αντώνης τα απογεύματα μετά τα αγγλικά πηγαίνει τένις και η Σοφία μπαλέτο.

Ο Γιώργος τελικά αναδείχθηκε. Έγινε γενικός διευθυντής στην εταιρεία του. Ο καλός του χαρακτήρας σε συνεργασία με τη πολύ δουλειά κάνανε την εξέλιξη του να μοιάζει φυσική και αναπόφευκτή. Έβγαζε αρκετά λεφτά και όταν έφευγε αργά από το γραφείο του πήγαινε μπαρς και έπινε. Γύρναγε με γυναίκες αμφιβόλου προελεύσεως. Ποτέ δε περίμενα ότι ένας άντρας μετά από εμένα θα άλλαζε έτσι τρόπο ζωής. Δε με ενοχλούσε βέβαια. Ήταν αξιόλογος και έντιμος άνθρωπός παρόλα αυτά.

Ο Μάρκος μπλέχτηκε με τα συνδικαλιστικά. Μέσα σε όλα ήταν πρόεδρος ενός συλλόγου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μετανάστες, πρώην τοξικομανείς , ψυχικά άρρωστοι. Πάλευε για την ομαλή επανένταξη τους στη κοινωνία. Ήταν πολύ δραστήριος και κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο ανοιχτό πανεπιστήμιο. Ήθελε να είναι πιο δραστικός σε αυτό που κάνει. Σε τέσσερα χρόνια τελείωσε τη νομική.

TEN YEARS AFTER:


Ο Γιώργος άνοιξε τη πόρτα και μπήκε στο σαλόνι. Άκουσε ομιλίες στη κρεβατοκάμαρα. Κάνοντας απόλυτη ησυχία προχώρησε προς τα εκεί. Έκπληκτος είδε την Νίκη στο κρεβάτι με έναν άλλον. Ήταν γυμνοί και συζητούσαν. Η Νίκη θα έπαιρνε όσα λεφτά μπορούσε από τον Γιώργο , θα ιδρύανε μαζί μια εταιρεία και μετά με προσχεδιασμένο τρόπο θα τον απομάκρυνε. Οι δύο τους θα έφευγαν μαζί και θα ζούσαν πλουσιοπάροχα.

Ο Γιώργος θόλωσε. Πήγε στη κουζίνα , πήρε ένα μαχαίρι και κρυμμένος πίσω από τη πόρτα τους περίμενε. Μετά το φόνο τηλεφώνησε στην αστυνομία. Τον συνέλαβαν.

Ο Μάρκος Παπαγιάννης ήταν ο καλύτερος δικαστής της χώρας. Με χρόνια εμπειρία στο ποινικό δίκαιο είχε επίλεκτη θέση στο δικηγορικό σύλλογο. Αφού είχε ξεκαθαριστεί μία σκοτεινή υπόθεση βρώμικου χρήματος είχε αποκαταστήσει την υπόληψη του. Ο Μάρκος ήταν πρόεδρος του δικαστηρίου στη δίκη της διπλής δολοφονίας που διέπραξε ο Γιώργος. Άκουσε προσεκτικά τις μαρτυρίες , την τοποθέτηση του εισαγγελέα και αφού συγκέντρωσε και ανέλυσε τα δεδομένα ανακοίνωσε την απόφαση.
« Ο κατηγορούμενος Γιώργος Τριανταφυλλίδης καταδικάζετε σε θάνατο»


Συνάντησα τον μάρκο σε ένα καφέ. Είχε ομορφύνει πολύ . Δε περίμενα ποτέ ότι ο άντρας αυτός θα είχε αυτή τη κατάληξη. Τον πλησίαζα. Με αγκάλιασε σφυχτά.

-Νομίζω ότι έχεις μπλέξει με τα σκατά., του είπα.
-Πιθανότατα, αλλά υποψιάζομαι ότι τα σκατά που λες τα έχεις και εσύ στο μπαλκόνι σου και φυτεύεις πάνω τους μαϊντανούς.


Id love to change the world
But I dont know what to do
So Ill leave it up to you


Υγ: Το πιο αστείο πράγμα που άκουσα αυτή την εβδομάδα το είπε η τρίχρονη Καθολική . « Αγαπάω τον Αποστόλη και τον Χάρη. Όταν μεγαλώσω θα παντρευτώ τον Αποστόλη και όταν πεθαίνει θα παντρευτώ τον Χάρη.»

adopt your own virtual pet!