Τα λέμε.

Σήμερα μου ήρθε η γεύση από το παγωτό φιστίκι. Αυτό με το μπαγιάτικο χωνάκι που τρεχάτες πηγαίναμε να αγοράσουμε στο πρώτο κουδούνι. Και μετά μου ήρθαν εικόνες από τα νυχτωμένα απογεύματα. Τότε που το ύψος μας δε ξεπερνούσε το ένα σαράντα και κάναμε δήθεν ότι φοβόμασταν όταν γυρνάγαμε από το σχολείο. Και τότε που είχανε συνέλευση οι γονείς και παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους. Θυμάσαι? Και γυρνούσαμε πάντα με το ίδιο τρόπο. Με το αυτοκίνητο που σήμερα οδηγώ. Και σου άρεσε να κάθεσαι πάντα στο βαθούλωμα. Και τώρα σου αρέσει! Κάθεσαι ακόμα εκεί , πίσω, γιατί οι καπνιστές πάντα θέλουν να καταλαμβάνουν τη θέση του συνοδηγού. Και τη Κάντι Κάντι θυμάμαι. Αυτή την έκανες εσύ και εγώ πάντα ήμουνα η Άννη. Θυμάσαι τα Σάββατα που παίζαμε με εκείνα τα χοντρουλά πλαστικά παιδάκια και εκείνες τις ξενέρωτες καχεκτικές ξανθίες κούκλες με τα τροχόσπιτα και με τα πολυτελή σαλέ.? Παραπονιόσουνα ότι μόλις έστηνα τα σπίτια βαριόμουνα και ήθελα να παίξουμε κάτι άλλο. Και τώρα γι αυτό παραπονιέσαι ακόμα. Μόνο που τώρα τα τροχόσπιτα και τα σαλέ είναι αληθινά.
Και τώρα κοιτάω τα γόνατα μου που έχουνε ακόμα το σημάδι από το επεισοδιακό πέσιμο που είχα από το δικό σου ποδήλατο. Ναι, τα φρένα του ήταν χαλασμένα αν και ποτέ δε το παραδέχτηκες!
Και πιο μετά θυμάμαι. Τότε που μετράγαμε τις τρίχες που βγάζαμε μία μία για να δούμε πια μεγαλώνει πιο γρήγορα. Και τις ατελείωτες ώρες που μιλάγαμε στη γωνία για αγόρια. Το πόδι σου που ήταν μόνιμα σπασμένο και εγώ έγραφα αφιέρωση πάντα στη καλύτερη θέση του γύψου.

Και τα όνειρα θυμάμαι. Τότε που πιστεύαμε ότι μόλις πάμε δεκαοχτώ θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Τους ουρανούς που κοιτάγαμε και σκεφτόμασταν ήλιους και φωτεινά αστέρια. Θυμάμαι και το σκυλί σου κουτάβι και τα ατελείωτα απογεύματα που παίζαμε μαζί του. Και τώρα το βλέπω να γαυγίζει από μακριά όταν ακούει τον ήχο του αυτοκινήτου μου. Με κορόιδευες για την φοβία μου για τις αρρώστιες και εγώ για το πώς κοιμόσουνα πάντα στον καναπέ όταν βλέπαμε τηλεόραση. Και τους πρώτους έρωτες θυμάμαι. Τα κοιτάγματα που αναφέραμε η μία στην άλλη πριν καν συμβούν. Όταν κάπνισα πρώτη φορά ντρεπόμουνα να στο πω. Τώρα δυσανασχετείς όταν ο καπνός μου έρχεται πάνω σου γιατί τα μαλλιά σου θα μυρίζουν τσιγαρίλα. Θυμάσαι το σοκολατιένο σαλάμι μου τσακίζαμε ολόκληρο μέσα σε μία νύχτα? Ακούγαμε μουσική από τα cd που μου ζητούσες να σου γράφω και δεν έκανα. Και τώρα ζητάς αλλά μάλλον έχεις καταλάβει πια ότι βαριέμαι να το κάνω.

Θυμάμαι και τις βάσεις των πανελληνίων. Μαζί τις είδαμε και αυτές. Και μας χώρισαν για λίγο ζώντας όμως πάντα παράλληλα. Και το τηλέφωνο ήταν πάντα εκεί για τις αναφορές μας και το εικονικό άγγιγμα στον ώμο που πάντα χρειαζόμασταν. Και τους μεγάλους έρωτες θυμάμαι που αντικατέστησαν τους πρώτους. Από εκείνους που ξορκίζουμε ακόμα ελπίζοντας τώρα πια στους αληθινούς.

Και δε μπορώ να σκεφτώ κάποιον που να με ξέρει περισσότερο. Και ξέρεις ότι είσαι ο μόνος άνθρωπος που δε με εκνευρίζει όταν με λέει κακομαθημένο μοναχοπαίδι. Και ο μόνος που με ένα βλέμμα μπορώ να καταλάβω τη σκέφτεται.

Πολλά θυμάμαι. Τόσα πολλά που στροβιλίζουν όλα μαζί στο μυαλό μου και με κάνουν να μπερδεύω το παρόν με τις αναμνήσεις. Και νιώθω και είμαι τυχερή για όλα αυτά τα δεκαοχτώ χρόνια που σε ξέρω. Και εύχομαι τώρα που χωριζόμαστε, δε ξέρω για πόσο, οι επιλογές μας να είναι ικανές να μας γεμίζουν με τα ίδια συναισθήματα που είχαμε και τότε που παίζαμε κυνηγητό στη πλατεία. Και επειδή ξέρεις καλύτερα από τον καθένα πόσο σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς δε έχω να σου πω πολλά. Τα λέμε…

Ευκολία

Τα μαλλιά πέφτουνε στα μάτια μου . Καθώς προσπαθώ να τους κάνω χώρο βρίσκω ευκαιρία να τρίψω τον αμφιβληστροειδή μου . Ανοίγω ταυτόχρονα τα φώτα και το ψυγείο. Το κλείνω πάλι μηχανικά και γυρίζω το βλέμμα μου απότομα πίσω. Είναι εκεί. Κάθεται μόνος του ανάμεσα σε μία δικιά του- δανεισμένη κίτρινη λίμνη που αναζωογονεί τις αισθήσεις του και τον κάνει ακόμα πιο απολαυστικό. Αυτή την ώρα δείχνει πιο πράσινος από ποτέ. Είμαι νυσταγμένη και τρομερά κουρασμένη αλλά το μεγάλο μου ταλέντο δε με αφήνει ποτέ. Ξεχωρίζω διεξοδικά τα χρώματα. Όλα τα χρώματα. Ξέρω όλες τις αποχρώσεις του πρασίνου και την ονοματολογία τους. Εκείνος φαίνεται ήσυχος , δείχνει να κάθεται αναπαυτικά και να απολαμβάνει τα λιγοστά μοναχικά λεπτά του. Έχει και αυτός καταλάβει ότι φτάνει το τέλος. Δε δείχνει προβληματισμένος αν και γνωρίζει ότι οι στιγμές του σιγά σιγά ολοκληρώνονται. Δε λέω κουβέντα. Για μία στιγμή τον κοιτάω προκλητικά αλλά η σκέψη αυτή φεύγει αμέσως από το μυαλό μου. Χαμογελάω ξέροντας το σκοπό της ύπαρξης του. Μεγάλωσε έχοντας τη πλήρη προστασία .Του χαρίστηκε κάλυψη και άφθονο λίπασμα. Ο ήλιος τον φλέρταρε πάντα σε μέρη όμορφα με ένα τέλος όμως προκαθορισμένο από την αρχή. Αυτή τη φορά δεν είχε κάποιον μαζί του και φαινόταν να τον ενοχλεί. Στέκετε αγέρωχος δίχως να με κοιτάει περιμένοντας την απόφαση μου. Εκείνη μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μου δίνονται αλλάζει πολλές φορές.

Τελικά δεν έχω όρεξη. Ο ήχος της βροχής μου προκαλεί την επιθυμία να βγω έξω. Ανοίγω την πόρτα και μη έχοντας τα κατάλληλα παπούτσια γεμίζω λάσπες. Λέω να πάω να δω τον κήπο που πήγαινα μικρή. Όλη αυτή η πρασινάδα ανακατεμένη με τον ήχο της βροχής θα είναι σίγουρα διεγερτική για τη ψυχολογία μου. Φτάνω και πηδάω τα κάγκελα για να μπω μέσα. Δε το πιστεύω ότι είναι αυτός εκεί. Έχω να τον δω καιρό. Δε μου δίνει καμία σημασία. Κάθεται και ρουφάει τη βροχή σταγόνα σταγόνα. Είναι ήδη ώριμος αλλά μάλλον θέλει να μεγαλώσει και άλλο. Γεννήθηκε ελεύθερος και μοναχικός. Δε του ορίσανε ποτέ τίποτα. Δε του υποσχέθηκε ποτέ κανείς τίποτα. Είναι πράσινος και αυτός. Γυαλίζει ακόμα περισσότερο καθώς οι στάλες τον διασχίζουν. Τον πλησιάζω και προσπαθώ να τον αγγίξω. Μένει ακίνητος. Μόνο ο αέρας ταρακουνά λίγο τα τριχωτά του σημεία. Τώρα πια έχω γεμίσει λάσπες. Ο κήπος είναι απέραντος και αυτός εκεί μόνος του. Νιώθω την υφή του αλλά διστάζω. Τον αφήνω στη ίδια θέση που τον βρήκα και φεύγω.

Είναι και οι δύο μπρόκολα. Το ένα σε περιμένει στο πιάτο με λάδι και λεμόνι. Η φυσική γεύση του άλλου ξέρεις από την αρχή ότι θα σε ανταμείψει για τον κόπο σου. Η απόφαση είναι δύσκολη. Και αν αυτοί που λένε ότι η προσπάθεια μετράει έχουν δίκιο τότε ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο. Ότι αυτοί , ξέρουν τουλάχιστον να απολαμβάνουν τις γεύσεις.