Η ειδοποίηση του κινητού χτυπάει στον ήχο του Χατζηγιάννη. Βάζεις τον φιόγκο σου, το κολλαριστό σου πουκάμισο, μισό μπουκάλι κολόνια και το μαλλί όλο πίσω με χωρίστρα 47 μοιρών. Σταματάς στο πιο φτηνό ζαχαροπλαστείο και μετά από πεντάλεπτη πάλη με τον εαυτό σου αποφασίζεις να πάρεις το ραβανί και κανείς τους μπαμπάδες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Χτυπάς το κουδούνι και σου ανοίγει η ξανθιά λεχώνα με τη ρίζα να φτάνει λίγο πάνω από το αυτί, η οποία σε οδηγεί στο ροζ δωμάτιο και εκεί αντικρίζεις δυο γουρλωμένα μάτια που θέλουν να σε φτύσουν και να πέσουν για ύπνο μαζί με τον λαμπιριστό φωτεινούλη.
Αρχίζεις να μιλάς σαν να έχει κάψει κεραυνός όλα τα μπιτ του μικροσυστήματος σου, το στόμα σου τρεμοπαίζει στο ρυθμό του αγκού σαν είσαι στο πρώτο στάδιο του εγκεφαλικού και τα χέρια σου κουνάνε τα χοντρολαπαδιασμένα δάχτυλα σε πλήρη συγχρονισμό με όλο το υπόλοιπο ανισόρροπο είναι σου. Και το μικρό μας τριανταφυλλένιο ζουζούνι αν μπορούσε θα σήκωνε με τα ψωμοχεράκια του ταμπέλα ίσα με το κούτελο σου που με καλλιγραφικά γράμματα θα έγραφε «όξω γελοίε».
Και παίρνεις των ομματίων σου και μπαίνεις στο καρούλι σου και πηγαίνεις προς Καλύβια να φας κοψίδια και καθώς μαρσάρεις και τα έμβολα σου βρίσκονται σε παρόξυνση και κάνουν τον κύλινδρο να βγάζει φωτιές. Καθώς κάνεις να προσπεράσεις βλέπεις στο διπλανό μεταχειρισμένο τζιπάκι την παλιά σου συμμαθήτρια τη Λίτσα που πλέον τη λένε Εβελίνα να σου κλείνει όλο νόημα το μάτι ενώ το φούξια κραγιόν της έχει μπαστακοθεί στον αριστερό κυνόδοντα. Αποπροσανατολίζεσαι, το πράσινο ανάβει, οι υστερικοί μανιοβουλιμικοί οδηγοί κάνουν ασκήσεις ενδυνάμωσης με τη κόρνα και εσύ πριν πάρεις χαμπάρι βλέπεις τη σκόνη της να σου έρχεται στη μάπα ενώ το ραδιόφωνο παίζει: «Νιώθω φασουλής και γελοίος άτονος και φάλτσος ντιζέρ, κόβεται το ρεύμα τελείως κι έχω αποκλειστεί στ' ασανσέρ».
Και ξυπνάς το πρωί στα σατέν σου σεντόνια που έχεις πάρει 10 ευρώ από τη λαϊκή, φτιάχνεις την εσπρεσιά σου σκέτη γιατί σου τελείωσε το αφρόγαλα, βάζεις στο cd την τριακοστή δέκατη όγδοη συμφωνία του Μπετόβεν, ανοίγεις την τηλεόραση στην ΕΤ3 που έχει ένα ντοκιμαντέρ για τη σωτηρία της κατσίκας του Αμαζονίου και μέσα σε όλα διαβάζεις και τα απαντά του γκόμενου που είχε στην τρίτη γυμνασίου η Κική Δημουλά. Ο ωιμέ αναφωνούν οι σελίδες που σε κατασπαράζουν καθώς ο Ναπολέων που έχει μπει μέσα σου σε σκουντάει και σου λέει «combien geloios es-tu»;
Και μέσα σε όλα έχεις ξεχάσει να πάρεις τηλέφωνο το μωράκι σου που ξεροσταλιάζει στο καναπέ τρώγοντας γλυκό τριαντάφυλλο να του πεις πόσο σου έλειψε σήμερα και πόσο πολύ το αγαπάς το κουρκουμπινέλι σου, αχού το μωρέ το πιτσιποπάκι. Αλλά τέτοια ώρα θα έχει κοιμηθεί το ζουζούνι οπότε δε πάει το παλιάμπελο θα πάρεις τηλέφωνο τη Ροζίτα τη μπαλαμουτογκόμενα που είναι ότι πρέπει για τις δύσκολες στιγμές και σου κάνει και ειδική περιποίηση και άμα λάχει σου φτιάχνει και στραπατσάδα χωρίς αυγά γιατί φοβάσαι και τη νόσο των μεταλλαγμένων και κρίμα και άδικο θα ‘ναι για ένα κουτούπωμα να βγεις με ανίατη παρανυχίδα. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή αλλά είναι που σε ενοχλεί και η γελοιότητα του πράγματος γιατί δε τα συνηθίζεις εσύ κάτι τέτοια.
Ε και για να γλιτώσεις κανά κόκαλο από τη σπονδυλική στήλη πας για μπίρες με τα κολλητάρια και αρχίζεις τις ιστορίες για το πώς η μαϊμού έγινε ελέφαντας και για τις γυμναστικές επιδείξεις που βλέπεις κάθε βράδυ. Πετάς και κανά δυο ψαγμένες ατάκες για να μη χάσεις και το σοφιστικέ ύφος σου που μετά κοπών και βασάνων αυτοαπέκτησες και συμπληρώνεται το παζλ του ίματζ σου, οπότε κερδίζεις και τα δώρα του κοινού που είναι κάτι παντελονάκια γύρω στα τέσσερα νούμερα μικρότερα και καθώς τα δοκιμάζεις ο παρουσιαστής κρυφό- χαχανίζει βλέποντας τη γελοιοποιημένη φιγούρα σου.
Και δε φτάνει που έχεις φάει τα χρόνια σου στη ταλαιπώρια, δε φτάνει που είσαι και σα στημένη πεπονόφλουδα, έχεις και τη γκρίνια του κομπλεξαρισμένου εαυτού σου που μουρμουρίζει επειδή δεν έφαγες όλο το πιάτο με τα μακαρόνια με σάλτσα σαλιγκαριού, αβοκάντο και τζίντζερ. Παρακινούμενος λοιπόν από το εμετικό σου σύνδρομο ανακαλύπτεις την κρυφή πλευρά του εαυτού σου που έκανε παρέα με το Στάθη Ψάλτη, μόνο που εσύ δεν έχεις τις κατακτήσεις του και παρ’ ολίγον να σε έτρωγε και η μαρμάγκα αλλά έλα που τελευταία στιγμή σε έσωσε η κλωνοποίηση του Τζακ του τιτανικού. Ο Τζακ όμως βρε κατέβηκε από τη σχεδία για να βάλει η άλλη το κολομέρι της οπότε για βλακεία κατηγορείται, για γελοιότητα όμως έχει απαλλαχθεί πλήρως και εσύ τώρα θα πάρεις πάνω σου όλες τις κατηγορίες και χάνεις και το ελαφρυντικό του εν βρασμό ψυχής.
Και για να χαλαρώσεις αρχίζεις να μετράς τις ψείρες στο κεφάλι σου αλλά από το πολύ μέτρημα έχεις χάσει το λογαριασμό και αποφασίζεις να απαλλαγείς μια και καλή από δαύτες. Πας στο φαρμακείο και σου δίνουν το καλύτερο φάρμακο αλλά είναι τόσο ακριβό που μετά δε θα σου μείνουνε λεφτά για σούσι και καμιά ελπίδα για ανάδειξη. Μπήγεις τα κλάματα, βγάζεις τη γλώσσα μέχρι τα τεστ εγκυμοσύνης δίπλα από τα βότανα κατά της εφίδρωσης και επειδή έχεις και άγαρμπο κλάμα στα δίνει τζάμπα μαζί με την ευχή της να πας στο καλό, ενώ καθώς εσύ κλείνεις τη πόρτα χασκογελώντας, αυτή θα σιγοψιθυρίζει στην αποχαυνωμένη βοηθό τις κατάρες της.
Και μια τα φάρμακα, μια η λοσιόν έρχεται και η κακούργα η παρενέργεια και σε χτυπάει στο έντερο και τρέχεις και δε προλαβαίνεις. Και σε ποιον να το πεις και ποιος να το πιστέψει όλο αυτόν τον οίστρο παράνοιας και αφομοίωσης άνευρων χαστουκιών υπό την αιγίδα της αφασίας. Επειδή δε παραδέχεσαι το πρόβλημα σου ούτε στο γιατρό, ούτε στη γυναίκα σου, ούτε στη μαμά σου, ούτε στον Μικρούτσικο, ούτε στον παπά, ούτε στα ροζ τηλέφωνα, ούτε στο γκομενάκι σου, ούτε και στον χιλιοσπασμένο καθρέφτη σου και συν τοις άλλοις φοβάσαι μη μπλέξεις και τα μπούτια τους - και τι θα πει και ο κόσμος, τα κανείς πάνω σου και βοήθεια μας.
Αλλά μη τρελαίνεσαι το πρόβλημα είναι σύνηθες και απλό. Είσαι απλά γελοίος.
ΥΓ: Η επιλογή του φύλου έγινε τυχαία.
